افیا صدها سال‌ها چین می‌توانست به داشتن جمعیت بیشتر از هر کشور دیگری ببالد. این عنوان در دهه 1950 رسمی شد، زمانی که سازمان ملل متحد شروع به جمع آوری چنین داده هایی کرد. چنین جمعیت بزرگی به چین حقوق لاف زدن اعطا کرد. عرضه نیروی کار بزرگ نیز به افزایش سالانه آن کمک کرد تولید ناخالص ملی رشدی که در سه دهه گذشته به طور متوسط ​​نزدیک به 9 درصد بوده است.

چین می تواند از جمعیت موجود خود استفاده بهتری کند. این کشور کمتر شهرنشین است و ساکنان روستایی آن با استانداردهای پیشرفته اقتصادی تحصیلات کافی ندارند. دستمزد بالاتر و محدودیت های کمتر در مهاجرت داخلی قطعا کمک خواهد کرد. اما به نظر می رسد حتی مهاجران جوان از مناطق روستایی نسبت به گذشته تمایل کمتری به سفر به شهرها برای کار یقه آبی دارند.

در بسیاری از کشورهای دیگر، مهاجران کارهایی را انجام می دهند که برای جذب افراد محلی، دستمزد بسیار کمی دارند. مهاجران همچنین به کاهش بار ناشی از پیری جمعیت کمک کرده اند. به عنوان مثال، ژاپن به پرستاران خارجی اجازه داده است که به سالمندان خود رسیدگی کنند. چین در این زمینه با چالش بزرگتری مواجه است. برخلاف ژاپن، این کشور قبل از پیری ثروتمند نشده است و صورت حساب های سرسام آوری برای مراقبت های بهداشتی و اجتماعی خواهد داشت.

چین اعتراف می کند که به جوانان بیشتری نیاز دارد. دولت سعی کرده است شهروندان را ترغیب کند تا نوزادان بیشتری به دنیا بیاورند – اما نتیجه چندانی نداشت. زنان چینی به طور متوسط ​​کمتر از 1.2 فرزند دارند که بسیار کمتر از 2.1 مورد نیاز برای حفظ ثبات جمعیت است.

در مقابل، دولت تلاش کمی برای جذب افراد از خارج انجام داده است. در سال 2016 یک سیستم سه سطحی و مبتنی بر امتیاز برای متقاضیان ویزای کار راه اندازی کرد. پایین ترین طبقه، کلاس سی، شامل کسانی می شود که تحصیلات و تجربه کاری نسبتا کمی دارند. اخذ این مجوزها دشوار است. یک شعار دولتی در زمان معرفی سیستم بود: «بالا را تشویق کنید، وسط را کنترل کنید و پایین را محدود کنید».

با این حال، حتی کسانی که در بالا هستند با موانع بزرگی روبرو هستند. سیستم گرین کارت کشور که در سال 2004 معرفی شد، محدود و پیچیده است. هدف این بود که کارگران خارجی مرفه یا بسیار ماهر را از درخواست مجدد برای ویزا در هر سال نجات دهد. در عمل، تنها 11000 یا بیشتر مجوز اقامت ده ساله از سال 2004 تا 2016 صادر شده است، در سال گذشته چنین داده هایی منتشر شد. در همان دوره، آمریکا با یک چهارم جمعیت چین، نزدیک به 12 میلیون گرین کارت صادر کرد.

از آن زمان، چین یک آژانس ملی مهاجرت ایجاد کرده و تلاش کرده است تا روند درخواست اقامت را تسهیل کند. اما این آستانه همچنان بالاست: متقاضیان باید حداقل 500000 دلار در یک تجارت چینی برای سه سال متوالی سرمایه گذاری کرده باشند، با یک شهروند چینی ازدواج کرده باشند، سهم قابل توجهی در این کشور داشته باشند یا داشته باشند، یا دارای مهارت هایی باشند که به ویژه مورد نیاز است. هیچ کدام از اینها به تولیدکنندگان چینی کمک نمی کند تا شغل خود را پر کنند.

زنده باد خویشاوندان

حقیقت ساده این است که چین هیچ علاقه ای به تبدیل شدن به دیگ ذوب مهاجران ندارد. بخشی از این را می توان با قلدری خارجی کشور در گذشته توضیح داد. اما مخالفت با چندفرهنگی نیز با ادعای خلوص نژادی چینی که مدت ها توسط ناسیونالیست ها مطرح می شد، تقویت می شود. مقامات به داشتن یک خط خونی چینی با قدمت هزاران سال می بالند. در سال 2017، شی جین پینگ، رهبر عالی چین، به دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت آمریکا گفت: «ما مردم مردم اصلی هستیم، موهای سیاه، پوست زرد، به بعد به ارث رسیده ایم. ما خودمان را نوادگان اژدها می‌دانیم.»

که سیاست مهاجرت و ملی شدن را مشخص می کند. سهم عمده ای از گرین کارت های چین به خارجی های چینی تبار تعلق می گیرد. به همین ترتیب، کودکان متولد خارج از اتباع چینی هنگام درخواست برای دانشگاه‌های چین از رفتار ویژه برخوردار می‌شوند. برنامه هزار استعداد برای جذب دانشگاهیان از خارج از کشور، از سال 2008 تا 2018، نزدیک به 8000 دانشمند و مهندس را ثبت نام کرد. به گفته مؤسسه بروکینگز، یک اندیشکده در آمریکا، همه آنها به جز 390 نفر متولد چین بودند.

تابعیت برای خارجی ها ممنوع است، مگر اینکه آنها فرزندان اتباع چینی باشند. گرین کارت های چینی، بر خلاف کارت های آمریکایی، مسیری را ارائه نمی دهند. چین در سال 2020 در مجموع تنها 16595 شهروند تابعیت شده داشت. در همین حال ژاپن هر سال حدود 7000 شهروند جدید را تابعیت می کند. در آمریکا این تعداد بیش از 800000 نفر است.

نگرش های عمومی باز بودن بیشتر را سخت می کند. در سال 2020، پیشنهادی برای تسهیل مسیر اقامت برای خارجی های ثروتمند یا ماهر با واکنش پوپولیستی مواجه شد و مردان قول دادند از زنان چینی در برابر مهاجران محافظت کنند. به طور کلی دولت یک ذهنیت بسته را تشویق می کند. یک کمپین امنیت ملی به زنان چینی هشدار داد که دوست پسر خارجی آنها ممکن است جاسوس باشند، در حالی که مقامات “تأثیر خارجی” را عامل آسیب های اجتماعی می دانند.

سپس سیاست تک فرزندی وجود دارد که تنها در سال 2016 کنار گذاشته شد. زوج ها اکنون ممکن است حداکثر سه فرزند داشته باشند. تعداد کمی این تعداد را می خواهند. اما ممکن است سخت باشد که نسلی را متقاعد کنیم که تحت کنترل جمعیت بزرگ شده اند – و آسیب دیده اند – که جریان بالای مهاجران مطلوب است.

این مایه شرمساری است. سیاست‌های مهاجرتی سست‌تر نه تنها به کارفرمایان با کمبود نیروی کار کمک می‌کند. آنها همچنین نوآوری را تشویق می کنند. گوگل، لینکدین و تسلا همگی توسط مهاجرانی به آمریکا تاسیس شدند. اما ذهن‌های جوان باهوش خارج از کشور که در چین تحصیل می‌کنند، دریافت ویزا پس از فارغ‌التحصیلی دشوار است. در همین حال، بسیاری از دانشجویان چینی در غرب تحصیل می کنند و در آنجا اقامت می کنند.

جالب اینجاست که به نظر می رسد مسیر اصلی شهروندی چینی اکنون برتری ورزشی است. حدود 12 فوتبالیست که اکثر آنها هیچ رابطه اجدادی با چین نداشتند، در سال های 2019 و 2020 در تلاشی ناموفق برای کمک به این کشور برای رسیدن به جام جهانی، تابعیت شدند. تعداد انگشت شماری از ورزشکاران، که اکثر آنها والدینشان در چین متولد شده بودند، قبل از بازی های المپیک زمستانی در سال 2022 تابعیت خود را دریافت کردند. کمبود نیروی کار در مشاغل کمتر پر زرق و برق ممکن است به زودی مقامات را وادار کند که به فکر پذیرش تازه واردانی باشند که هرگز مدال نخواهند گرفت. ■

مشترکین می توانند در درام تاور، خبرنامه هفتگی جدید ما ثبت نام کنند تا بفهمند جهان از چین چه می سازد—و چین از جهان چه می سازد.