آN ممکن است خوشبین باشد این پیشرفت است که یادبود ملی چین در جنگ کره ، پس از سالها بازسازی ، به تازگی بازگشایی شده ، فضای اختصاص داده شده به حقه بازی مائو را کاهش داده است – اتهامی که آمریکا در آن درگیری از طاعون و وبا به عنوان سلاح های زیستی استفاده کرده است ، یک جنایت جنگی

تأسف آور است که این ادعاها کماکان در این بنای یادبود ، مجموعه ای در بالای تپه مشرف به شهر مرزی Dandong چین و از آن طرف رودخانه Yalu ، شهر Sinuiju کره شمالی به نمایش گذاشته شده است. یادبود در اواخر سپتامبر ، پیش از هفتادمین سالگرد ورود چین به درگیری ، که از سال 1950 تا 1953 شبه جزیره کره را ویران کرد ، و رهبران چینی “جنگ مقاومت در برابر آمریکا و کمک به کره” را بازگشایی کردند. با این حال ، ممکن است انواع امیدوارکننده توجه داشته باشند که فریب کاری قبلاً معامله ای بسیار بزرگتر بوده است. اتهامات مربوط به جنگ میکروب در ماه های اول سال 1952 اخبار جهانی بود. رهبران چین و کره شمالی فرصتی را برای به چالش کشیدن حقانیت ابرقدرت آمریکایی دیدند. در اروپا ، دولت های اتحاد جماهیر شوروی و هواداران غربی با شرکت در راهپیمایی های اعتراض آمیز میلیون ها نفر ، هواپیماهای جنگی آمریکایی را به ریختن بمب های پر از حشرات ضد باکتری به کره و شمال چین متهم کردند.

بنای یادبود جدید در داندونگ آمریکا را در یک صفحه نمایش تنها با ارائه جزئیات کمی به جرایم علیه حقوق بین الملل متهم می کند. یک جعبه شیشه ای شواهد احتمالی را ارائه می دهد: یک بمب قدیمی و لوله های آزمایش گرد و غبار حاوی “حشرات حامل باکتری پراکنده توسط آمریکا نیروها ”. در حقیقت این داستان مدتها پیش از بین رفته بود ، به ویژه توسط اسنادی که از بایگانی های شوروی دهه ها پس از جنگ بیرون آمده بود. این مقالات شامل مصوبه ای توسط دولت شوروی در سال 1953 بود كه گزارشات مربوط به جنگ میكروب های آمریكا در كره را “ساختگی” خواند. مطالعه Milton Leitenberg برای مرکز وودرو ویلسون در واشنگتن به خاطرات وو ژیلی ، رئیس سابق خدمات پزشکی نظامی چین در کره استناد می کند. وو صحبت از جنگ میکروب ها را “هشدار غلط” خواند که منطقی نبود: بعضی از مناطق قطره ای ادعا شده فقط چند متر از خطوط آمریکایی فاصله داشتند و هوای زمستان برای جنگ باکتری خیلی سرد بود.

روحیه های شاد ممکن است نتیجه بگیرند که حاکمان مدرن چین از این تبلیغات قدیمی خجالت می کشند اما نمی توانند به راحتی آن را رد کنند ، بنابراین یک راه میانه را در پیش می گیرند. چاگوان درس متفاوتی را از بازدید اخیر از یادبود یاد می گیرد. موزه جدید ممکن است ضد آمریكایی بودن خود را تنزل دهد و از اظهارات یادبود قبلی در مورد امپریالیسم آمریكا به عنوان “ببر كاغذی” فرار كند. اما در عوض آن موضوعی وجود دارد که ممکن است به همان اندازه مخل کننده باشد: بیزاری عمیق از غرب ، که تصور می شود ناتوان از کارایی و نظم حاکمیت حزب کمونیست است. در واقع ، مبارزات جنگ میکروبی آمریکا ، به لطف کارهای ضد اپیدمی هوشمندانه چین و کره شمالی ، یک شکست نظامی نامیده می شود.

این موزه روندهای سیاسی را از زمان آغاز به کار خود در سال 1958 منعکس کرده است. در آن زمان ، نمایشگرهای آن پیرو خط کره شمالی بود که جنگ را با حمله غافلگیرانه کره جنوبی آغاز کرد – وارونه ساختن حقیقت تاریخی. امروز ، در سال 2020 ، موزه دندونگ با دلخوشی می گوید: “در 25 ژوئن 1950 جنگ داخلی کره آغاز شد” ، بدون اینکه تقصیری برای وی تعیین شود. هنگامی که فرمانده نیروهای چینی در کره ، پنگ دهوایی ، برای بازجویی از مائو و سپس بازسازی ، پاک سازی شد ، مجدداً مورد حمله قرار گرفت. این یک بار پس از عادی سازی روابط چین و کره جنوبی آغاز نشد – یک رویکردی که باعث عصبانیت شمال شد و خواستار تأیید نسخه تاریخ خود برای چین شد. سالن بار دیگر در سال 2014 ، ظاهراً برای تعمیرات ، در میان خشم چین از آزمایش های موشکی و تحقیقات سلاح های هسته ای توسط کره شمالی ، تعمیر شد.

آخرین یادبود تمرکز داخلی زیادی دارد. دیوراماهای آن ، که با نورهای شدید انفجارهای پیش بینی شده و رونق شلیک گلوله های ضبط شده زنده می شوند ، سربازان آمریکایی را در دو نقش فرار و مرگ می کنند. مردم کره شمالی اغلب به عنوان غیرنظامی عاجز ، از نیروهای چینی برای نجات آنها تشکر می کنند.

به دانش آموزان چینی آموخته می شود كه كشورشان برای دفاع از خود در برابر تهدیدات حمله آمریكا وارد جنگ شده و “داوطلبان مردم چین” را با كفش های بوم و یونیفرم نازك پنبه ای علیه آمریکایی های غارتگر مسلح به تانك و هواپیما فرستاده است. در كتابهای درسی این سربازان چینی سنگهای پرتاب سنگ را هنگام تمام شدن مهمات توصیف می كنند كه به جهانیان می آموزد كه به جمهوری خلق چین احترام بگذارند. در واقع ، جنگ یک حمام خون بود که در همان نقطه آغاز شد ، با کره در امتداد سی و هشتم تقسیم شد ، و ممکن است با هزینه 400000 زندگی چینی (یادبود اعتراف به کمتر از نیمی از این تعداد). در این هفتادمین سالگرد تولد ، این حوادث به یک اخلاق ساده مبنی بر عدم ترس از قدرت آمریکا تبدیل شده است. رسانه های دولتی تأکید می کنند که چین در سال 1950 چقدر ضعیف و ضعیف بود. آنها پیشگامان کمونیست را به جرات حمله به آمریکا تحسین می کنند و متوجه می شوند که در مواجهه با چنین زورگوئی ، آنها باید “صلح از طریق جنگ” را جستجو کنند.

جهان بینی حزب: مبارزه بی پایان

چاگوآن دلتنگی برای جنگ در میان بازدید کنندگان موزه را نشنید. او واقعاً از تمایل نسلهای قبلی برای پذیرش سختی تحسین کرد. یک مرد محلی ، زیو دکسیانگ ، پسری پنج ساله را آورده بود که ملبس به لباس ارتش مینیاتور بود. وی توضیح داد: “من می خواهم به او اطلاع دهم كه این زندگی كه ما به راحتی نگذاشته ایم و او باید آن را گرامی بدارد.”

لی Quanxin ، جانباز 90 ساله ارتش سرخ ، از یادبود درسهایی درباره خود انضباطی چینی ها آموخت. “این همه گیری را بگیرید. دویست هزار نفر در آمریکا جان دادند! رهبر آنها چه می کند؟ ببینید چقدر چین آرام است ، »غرید. “تصمیم گیری چین واقعاً چیزی است. از جنگ کره تا کوید ، مسیری که انتخاب می کنیم مطمئناً است و جهان در هیبت است. “

بعداً در ماه اکتبر چین به پیشکسوتان بازمانده کره مدال می دهد. فیلم های با بودجه کلان درباره این درگیری به سینماها و اکران های تلویزیونی می روند. به سختی می توان از بحث مقاومت در برابر آمریکا جلوگیری کرد: این جنگ به نام چین است. به چالشهای دقیق مشروعیت آمریکا نیازی نخواهد بود. از نظر حاکمان چین ، برتری سیستم آنها و افول غرب بدیهی است.■

این مقاله در بخش چاپ چین با عنوان “وقتی چین با آمریکا جنگید” چاپ شد