نامه ها از طریق ایمیل به [email protected]

ترویج کمک های محلی

همانطور که اشاره کردید، ریسک گریزی و بوروکراسی مانع از حمایت دولت آمریکا از توسعه محلی و امداد اضطراری می شود (“تلاش برای تغییر تجارت کمک”، 6 می). همین امر در مورد سایر کمک کنندگان دولتی نیز صادق است، سازمان ملل متحد آژانس ها و بین المللی NGOس پس از زلزله در سوریه و ترکیه، درست مانند خط مقدم در اوکراین و مناطق دورافتاده میانمار، شبکه‌های داوطلب محلی ماندند و کمک‌های نجات بخش ارائه کردند، در حالی که آژانس‌های بین‌المللی عقب نشینی کردند یا هرگز جرأت نکردند.

متأسفانه، مدل عملیاتی استاندارد اغلب به‌جای تقویت سازمان‌های محلی، کنار گذاشتن آنها، یا قرارداد فرعی با آن‌ها در پروژه‌هایی است که به‌اندازه کافی هزینه‌های سربار آنها را پوشش نمی‌دهند، یا به کار انداختن کارکنانشان. برخی از آژانس های امدادی رویکرد مسئولانه تری در پیش گرفته اند. برنامه اصلاحات کمکی دولت آمریکا در حال حاضر سایر کمک‌کنندگان و آژانس‌های کمک‌رسان بزرگ را به چالش می‌کشد تا از محلی‌سازی به سمت اقدامات عملی‌تر حرکت کنند.

اهداکنندگان کیف پول را در دست دارند. برای تغییر معنادار، ما باید ببینیم که آنها بودجه را به رهبری محلی منتقل می کنند. در دهه گذشته، صنعت کمک‌رسانی کمک‌های نقدی را به عنوان روشی مؤثرتر و باوقارتر برای کمک به مردم در مواقع بحران نسبت به کمک‌های غذایی افزایش داده است. شعار این بود: “چرا پول نقد نیست؟” به همین ترتیب، اهداکنندگان باید از خود و شرکای مورد حمایتشان در هر زمینه ای بپرسند: “چرا محلی نیست؟”

هوارد مولت
رئیس سیاست های بشردوستانه
CAFOD
لندن

پیشنهاد شما برای تغییر به سمت بومی سازی کمک ها قابل ستایش اما ساده لوحانه است. کارکنان دولت‌های کشورهای میزبان مانند کامبوج، هائیتی، اردن و نیجریه حقوق‌های گزافی دریافت می‌کنند که باید برای دستمزد معیشتی آن‌ها تکمیل شود. اگر کمک های بلاعوض به سازمان های محلی پرداخت می شد، می توانستیم انتظار داشته باشیم که این کارمندان دولتی به دنبال «رانت» از سازمان ها باشند و این که آژانس هایی که برای مجوز فعالیت به کارکنان دولت وابسته هستند، نمی توانند نه بگویند.

در 15 سال کار من با تو گفتی من بارها تکرار این سناریو را دیده ام. آژانس های محلی با رضایت دولت میزبان فعالیت می کنند. بین المللی NGOs تا حدودی از فشارهای مشابه عایق هستند.

توماس داگنس
کایلوا، هاوایی

عوامل ایجاد تورم

«سرمایه علیه کار» (6 مه) بحثی را درباره مسئولیت سرمایه در قبال افزایش تورم به راه انداخت. از اوایل دهه 1980، افزایش ارزش شرکت ها در آمریکا در حال افزایش بوده است، اما لزوماً در سهم سرمایه منعکس نمی شود. تولید ناخالص ملی. تعداد فزاینده‌ای از تحقیقات اقتصاد نشان می‌دهد که وقتی سهم نیروی کار کاهش می‌یابد، نیازی به افزایش سهم سرمایه نیست، و اینکه سهم «درآمد بدون عامل» حتی با کاهش سهم نیروی کار و سرمایه در حال رشد بوده است.

بسیاری از این با رشد سرمایه نامشهود، مانند الگوریتم‌ها، و همچنین با افزایش هزینه‌های ثابت توضیح داده می‌شود، که برای بسیاری از شرکت‌ها شامل غرامت به مدیران است که به عنوان بخشی از هزینه‌های فروش و مدیریت عمومی به حساب می‌آید. داده‌ها نشان می‌دهند که طی چهار دهه گذشته، سود شرکت‌های پس از کسر مالیات در آمریکا به طور کلی به عنوان سهمی از درآمد ناخالص ملی افزایش یافته است، در سال‌های رکود کاهش می‌یابد، سپس با احیای اقتصاد دوباره افزایش می‌یابد. در سال اول همه‌گیری، سهم آنها از 7.2 درصد درآمد ملی به 8.4 درصد افزایش یافت.

متوسط ​​دستمزدها از اواسط سال 2014 افزایش یافته است و در طول همه گیری برای مدت کوتاهی افزایش یافته است، اما از آن زمان به سطح قبل از همه گیری خود بازگشته است. اگرچه ما نمی‌توانیم تورم اخیر را به سهام بالاتر سرمایه یا نیروی کار نسبت دهیم، اما اینها نه لزوماً با هم مرتبط هستند و نه دلیل اصلی افزایش افزایش درآمد در بالا هستند. اما شکی نیست که سهم سود شرکت ها در درآمد ملی در حال افزایش بوده است.

توماس رمینگتون
استاد مدعو دولت
دانشگاه هاروارد
کمبریج، ماساچوست

موسسات خیریه سلطنتی

«داستان تاجگذاری» (6 مه) می توانست به برخی از خیریه های تأسیس شده توسط خانواده سلطنتی بریتانیا اشاره کند. The Prince’s Trust به بیش از 1 میلیون جوان در استخدام کمک کرده است. سایبان سبز ملکه بیش از 1 میلیون درخت کاشته است. جایزه دوک ادینبورگ هر سال بیش از 300000 جوان را به صورت داوطلبانه می بیند، و همانطور که در مورد این خواننده اتفاق افتاد، می تواند الهام بخش تعهد مادام العمر به کار داوطلبانه باشد. جایزه Earthshot، بنیاد سلطنتی و Heads Together نیز وجود دارد. خانواده سلطنتی در تعامل با جوامعی که سیاستمداران را نمی‌توان اذیت کرد و سلبریتی‌ها تحمل دیده شدن را ندارند، شکاف نامتعارفی را پر می‌کند. بازدید از کارخانه سلطنتی را نباید بو کرد. اگر رسانه ها به این تلاش ها توجه بیشتری می کردند، زندگی افراد بیشتری را به سمت بهتر تغییر می داد.

گایاتری فرناندو
لندن

رفتن به جاده بالا

لکسینگتون (6 مه) می گوید که پیاده روی یک چیز بریتانیایی است. یکی از نام‌هایی که در فهرست راهپیمایی‌های مشهور او وجود ندارد، بن جانسون، شاعر و نمایشنامه‌نویس انگلیسی و دوست ویلیام شکسپیر است. جانسون در ژوئیه 1618 سفر 400 مایلی خود را با پای پیاده از لندن به ادینبورگ آغاز کرد. علیرغم اینکه در آن زمان 46 سال داشت و به طور جدی اضافه وزن داشت، دوران شگفت انگیزی را در این مسیر سپری کرد که با آن مانند شخصیت مشهوری که بود رفتار می شد. توسط ویلیام دراموند از هاثورندن، طرفدار ثروتمند اسکاتلندی و شاعر همکار او، محفوظ و اسکان داده شده است.

جیمز هانتر
تورنتو

موجودات الهی

بررسی شما از کتاب جاناتان کندی در مورد باکتری ها می گوید که او میکروب ها را در مرکز تاریخ بشر قرار می دهد («اشکال در سیستم»، 15 آوریل). مارک تواین یک قدم جلوتر رفت. تواین در «نامه‌هایی از زمین» ادعا کرد که میکروب‌ها مخلوقات مورد علاقه خداوند هستند: «میکروب‌ها تا حد زیادی مهم‌ترین بخش محموله کشتی بودند و بخشی که خالق بیش از همه نگران و شیفته آن بود… روده بزرگ در آن قرار داشت. بهشت آنها را تحت تأثیر قرار دهد.»

در جای دیگر، تواین معمای دیرینه تئودیسه را حل کرد، یا اینکه چرا خدای مهربان اجازه می دهد شر وجود داشته باشد. او گفت ما به دروغ تصور می کنیم که خدا مانند ماست و ما محبوب او هستیم. تواین به این نتیجه رسید که بر اساس این که کدام گونه بهتر رشد می کند، خدا به وضوح باید یک میکروب باشد.

ریچارد واگمن
استاد بالینی روانپزشکی
دانشگاه جورج تاون
واشنگتن، دی سی

بارتلبی در مورد کارفرمایان نوشت که وقتی شخصی را استخدام می کنند (13 مه) به دنبال مهارت های نرم هستند. من همیشه علاقه مند به استخدام بهترین افراد بودم. مؤثرترین راه برای استخدام کبریت مناسب این بود که من به محض ورود نامزد، پارکینگ را جارو کنم، جارو را فشار دادم و به نظر مشغول شدم. می گفتم: «سلام»، صبر کنید و مشاهده کنید. این بسیار موثرتر از هر یک از تکنیک های معمول بود.

آندره مونشور دو ریودوت
بویز، آیداهو

بویز، آیداهو

روزهای سالاد او تمام شده است

باگهوت درست است (20 مه). بریتانیا واقعاً «ترجیح می‌دهد لیز تراس را فراموش کند». او فقط کاهو نمی دهد.

جاناتان آسپین
سنت کریستف ان بریون، فرانسه