During خود امانوئل ماکرون در اولین پیشنهاد جسورانه برای ریاست جمهوری فرانسه در سال 2017 حامیان خود را در راهپیمایی های انتخاباتی مورد سرزنش قرار داد که وقتی او نام رقبای خود را بررسی می کردند به تمسخر می پرداختند. به آنها سوت نزنید. بیایید آنها را شکست دهیم!» این مدعی 39 ساله با اقتباس از شعاری که از کاهن اعظم مثبت اندیشی سیاسی، باراک اوباما، آمریکا گرفته شده بود، جمعیت را با لبخند تشویق کرد. آقای مکرون در آن زمان به شدت استدلال کرد که سیاست فرانسه به خیرخواهی و تلاش جمعی نیاز دارد و نه تقسیم بازدارنده. زمان آن فرا رسیده بود که کشوری عصبانی و سرکش را به مکانی با ثبات تر و توافقی تر منتقل کنیم.

شش سال بعد، فرانسه در بن بست به نظر می رسد. فرانسوی‌ها بار دیگر از خشم انقلابی برانگیخته شده‌اند و به نظر می‌رسد متقاعد شده‌اند که کشور توسط یک مستبد ضد دمکراتیک اداره می‌شود که می‌خواهد بستر همه چیزهایی را که فرانسوی‌ها دوست دارند از بین ببرد. اپوزیسیون به شکلی نزولی تجارت می کند بدبختی. تمثال‌های وحشتناک سر رئیس‌جمهور در طناب، یا سوزاندن سطل‌های زباله در خیابان‌های سنگ‌فرش شده پاریس، شورش خشونت‌آمیز را تجلیل می‌کند. در اول ماه مه یک پلیس زره پوش با یک کوکتل مولوتف به آتش کشیده شد. این نقطه پایین سیزدهمین اعتصاب یک روزه علیه تصمیم متواضعانه آقای مکرون برای افزایش حداقل سن بازنشستگی از 62 سال به 64 سال بود که اکنون قانون است. اغتشاشگران بمباران بنزینی یک اقلیت کوچک را نشان می دهند. اما 63 درصد فرانسوی‌ها می‌خواهند به مبارزه علیه قانون جدید ادامه دهند و 72 درصد می‌گویند که از رئیس جمهور ماکرون ناراضی هستند.

آخرین ابزاری که معترضان انتخاب می‌کنند، بیشتر جنبه‌ی عرفانی دارد، اما کمتر نمادین نیست: قابلمه. چند سال پیش ژله های زرد (جلیقه‌های زرد) برای نشان دادن خشم کسانی که احساس می‌کردند رئیس‌جمهور نامرئی و نادیده گرفته شده‌اند، ژاکت‌های فلورسنت با دید بالا انتخاب کردند. این بار معترضان روی صحنه می روند کاسرولادیا کنسرت هایی با کوبیدن قابلمه ها و ماهیتابه ها، برای نشان دادن نارضایتی از گوش ندادن او. در دهه 1830 در میان جمهوری خواهانی که با سلطنت لویی فیلیپ مخالفت می کردند، کوبیدن با ماهیتابه رایج بود و برای او عاقبت خوبی نداشت. صدای ناهنجار کوبیدن فلزی امروز ممکن است آقای مکرون را از کاخ خود بیرون نکند. اما پیام قاطعانه است: اگر رئیس جمهور به حرف ما گوش ندهد، ما مطمئن خواهیم شد که نمی توانیم حرف های او را بشنویم. آقای مکرون به خود 100 روز فرصت داده است تا یک تور کوچک در فرانسه انجام دهد، تا با مردم صحبت کند و تلاش کند ریاست جمهوری خود را مجدداً تنظیم کند. این قابلمه ها در حال خفه کردن صدای او هستند.

یک قدم به عقب بردارید، و چیزی عمیقاً عجیب در مورد جامعه‌ای وجود دارد که خیلی برای آن تلاش می‌کنند و خودش را به چنین دیوانگی در مورد چیزهای کم دست می‌دهد. فرانسه دارای یک دولت رفاه قوی و بازتوزیع کننده، سطوح بالای هزینه های اجتماعی، کاهش بیکاری، تعطیلات طولانی، برندهای شرکتی پیشرو در جهان، بازار سهام سالم، بخش فناوری پر رونق، تورم کمتر و رشد اقتصادی قوی تر از آلمان است. هر روز عصر، تصاویری از جنگ واقعی و سختی های شدید در قاره اروپا در اتاق های نشیمن آن پخش می شود. با این حال فرانسه افزایش سن بازنشستگی به 64 سال را به یک روان درام ملی تبدیل کرده است. تحولات آینده هوش مصنوعی یا محاسبات کوانتومی یا سطح نگران کننده سطح آب جنوب اروپا را فراموش کنید. فرانسه برای مبارزه با نبردهای دیروز به سمت سنگرها می رود. و رئیس‌جمهور انتخاب مجدد آن، به‌طور پوچ، به‌عنوان یک مستبد به تصویر کشیده می‌شود که پیش‌روی کرده و آنچه را که در طول مبارزات انتخاباتی‌اش گفته بود انجام داده است.

دلایل همه اینها متعدد است. احزاب اپوزیسیون سرسخت در هر دو نقطه افراطی با تفرقه و ترس رشد می کنند. جمهوریخواهان راست میانه ضعیف و متفرقه نمی توانند تصمیم بگیرند که آیا آینده آنها در همکاری با مکرون است یا ایجاد مشکل. قانون اساسی انتظارات بیش از حد از یک رهبر ایجاد می کند. اتحادیه های مبارز اهمیت چندانی به فرهنگ اجماع نمی دهند. از جمله کتاب‌هایی که در جریان اعتراضات اخیر در پاریس برای فروش به نمایش گذاشته شد، «دولت و انقلاب» لنین و «ایده‌های کارل مارکس» آلن وودز بود.

رئیس جمهور نیز سهم بزرگی از تقصیر را بر عهده دارد. گناه اصلی او این بود که پس از انتخاب مجددش در آوریل سال گذشته، نتوانست دو ماه بعد به درستی برای انتخابات پارلمانی تبلیغات کند. آقای ماکرون اکثریت خود را از دست داد، اصلاحات بازنشستگی خود را بد مدیریت کرد، حتی رهبران اتحادیه های میانه رو را از خود دور کرد و متوجه شد که مجبور است بدون رای مستقیم قانون را در پارلمان به اجرا بگذارد. طرفدار ایجاد اجماع بین چپ و راست در نهایت با یک بولدوزر در مرکز سیاست فرانسه رانده شد. در 28 آوریل، فیچ، یک آژانس رتبه‌بندی، با استناد به «بن بست سیاسی و جنبش‌های اجتماعی (گاهی خشن)»، بدهی فرانسه را به همان سطح بدهی بریتانیا کاهش داد.

صدایی از سکوت نیست

آقای ماکرون که چهار سال دیگر در قدرت است کجاست؟ هدایت و بیرون راندن فرانسوی های خاردار از منطقه آسایش خود یک چالش برای هر رهبر است. برای رئیس‌جمهور، «100 روز» او راهی برای خرید زمان است که به مردم فرصتی می‌دهد تا بخار را رها کنند و با اتهامات پوپولیستی مبنی بر قطع ارتباط او مقابله کنند. برای کسانی که او را در پیاده‌روی‌هایش ملاقات می‌کنند، این فرصتی است که به او بگویند – و پسر، آیا نزدیک می‌شود – چقدر عصبانی هستند.

این دوره همچنین به آقای مکرون فرصت می دهد تا چگونگی حکومت متفاوت را بررسی کند. انتخابات پارلمانی جدید احتمالاً او را از اکثریت کمتری می‌گذارد. نخست وزیر جدید تنها در صورتی معنا پیدا می کند که بتواند دولت را راه اندازی مجدد کند. بدون یک ائتلاف رسمی، مذاکره لایحه به لایحه هر چیزی جز غیرمناقشه‌برانگیزترین اصلاحات را دشوار خواهد کرد.

آقای مکرون یک رهبر جدی، باهوش و ایده‌محور است که به آینده فکر می‌کند و می‌داند که می‌خواهد فرانسه را به کجا برساند. اما او همچنین کسی است که فکر می کند بهتر از دیگران می داند و در پنهان کردن آن مشکل دارد. این امر باعث می شود که ارتباط او با زبان فرانسوی تنش پیدا کند و سبک حکومتی او منزوی و ساینده باشد. از این نظر، کوبیدن در قابلمه استعاره وسیع تری است. زیرا تفاوت زیادی بین صحبت کردن و گوش دادن وجود دارد، نه اینکه باور داشته باشید که طرف مقابل شما چیز مفیدی برای گفتن دارد. اگر قرار باشد از «100 روز» یک رئیس‌جمهور دوباره اختراع شده بیرون بیاید، ممکن است کسی باشد که یاد گرفته است غرایز خود را مهار کند. ■

بیشتر بخوانید از شارلمانی، مقاله نویس ما در مورد سیاست اروپا:
اختلاف بر سر کشاورزی برای آینده اوکراین در اروپا بد است (27 آوریل)
سفر Annalena Baerbock به چین استعداد و محدودیت های او را نشان می دهد (20 آوریل)
چگونه اروپا راه خود را برای کیفیت بهتر هوا پراکنده می کند (13 آوریل)