“We همه هستند در همان ساختمان، فقط آتش هنوز به ما نرسیده است.» این را یک معترض در استان هونان در 27 نوامبر گفت. اشاره او به آتش سوزی سه روز قبل بود که ده نفر را در یک بلوک آپارتمانی در ارومچی، پایتخت سین کیانگ، کشت. بسیاری از چینی‌ها معتقدند محدودیت‌های کووید در این کشور به این تراژدی کمک کرده است. بنابراین، در یک لحظه نادر از همبستگی منطقه‌ای، صدها نفر از آنها در شهرهای سراسر چین به خیابان‌ها آمدند و نارضایتی خود را از سیاست «کرونا صفر» ابراز کردند.

با این حال، همبستگی فقط تا آنجا پیش می رود. نه مقامات چینی و نه معترضان به قومیت قربانیان آتش سوزی اشاره ای نکردند. اکثر آنها، اگر نه همه، اویغورها هستند، اعضای یک اقلیت عمدتا مسلمان که تحت یک کمپین چند ساله بازداشت دسته جمعی، کار اجباری و پاکسازی فرهنگی به نام مبارزه با تروریسم رنج برده اند. برای اویغورها بسیار خطرناک است که در تظاهرات شرکت کنند. اما اعضای گروه قومی غالب چین، چینی‌های هان، نسبت به مصیبت‌های گسترده‌تر خود ابراز همدردی نمی‌کنند، یا به این دلیل که هان‌ها از آن آگاه نیستند، باور نمی‌کنند که این اتفاق می‌افتد یا فکر می‌کنند پرداختن به آن خط قرمز تعیین شده توسط دولت.

این به لحظات ناخوشایندی منجر شده است. در مراسم بیداری برای قربانیان آتش سوزی در پکن در 27 نوامبر، یکی از تظاهرکنندگان گفت: “من اهل سین ​​کیانگ هستم، از همه شما متشکرم که آمدید!” دیگری با صراحت پاسخ داد: ما همه چینی هستیم! در خارج از کشور، جایی که اویغورها می توانند بدون ترس از دستگیری اعتراض کنند، گاهی اوقات اوضاع ناخوشایند شده است. در 28 نوامبر دو مراسم شب زنده داری در آمستردام برگزار شد، یکی توسط اویغورها و دیگری توسط چینی هان. زمانی که اویغورها پرچم ترکستان شرقی را که نماد استقلال بود به اهتزاز درآوردند، این دو گروه شروع به مشاجره کردند. معترضان هان نمی خواستند با جدایی طلبی همراه شوند. برخی از اویغورها به دلیل ادعای چینی نبودن آنها انتقاد کردند. یکی از شرکت کنندگان هان که امیدوار بود گروه ها بتوانند در کنار هم بایستند، می گوید: “ناامیدکننده” و “مضحک” بود.

عبدالولی ایوپ، یک فعال اویغور در نروژ، می گوید که معترضان هان تصویر بزرگتر را از دست داده اند. او خاطرنشان می کند که بلوک آپارتمانی که آتش گرفت در یک منطقه اویغور شهر، نزدیک به محل وقوع شورش در سال 2009 واقع شده بود. بنابراین ساختمان نه تنها تحت قرنطینه ناشی از کووید بود، بلکه با موانعی که در جاده ها ایجاد شده بود نیز محاصره شد. نام امنیت (یک ویژگی رایج در مناطق اویغور). فیلم‌ها نشان می‌دهد که ماشین‌های آتش‌نشانی، ظاهراً به این دلیل که نمی‌توانستند به اندازه کافی نزدیک شوند، از آتش دور می‌شوند. یک مقام بی‌درد گفت که قربانیان برای نجات خود “بیش از حد ضعیف” بودند. به گفته آقای ایوپ، حداقل یک بازمانده از آتش سوزی از آن زمان بازداشت شده است.

برخی از طولانی‌ترین و سخت‌ترین قرنطینه‌های چین در مناطق مرزی مانند سین‌کیانگ و تبت بوده‌اند که هر دو ماه‌ها است که تا حد زیادی بسته شده‌اند. ساکنان با کمبود غذا و دارو و با کمبود توجه عمومی دست و پنجه نرم کرده اند. در ماه اکتبر صدها معترض ضد قرنطینه با پلیس در لهاسا، پایتخت تبت درگیر شدند، وضعیتی که رسانه‌های چینی آن را نادیده گرفتند. سه نفر از ساکنان سین کیانگ در ماه نوامبر پس از سرازیر شدن جریان مستقیم جلسات شورای ایالتی با اظهارات “اورومچی ارومچی ارومچی” مورد بازجویی قرار گرفتند. دولت سخت کار کرده است تا از طریق سانسور و پلیس این مناطق دورافتاده را از آگاهی عمومی دور نگه دارد. آتش سوزی در ارومچی این را تغییر داد.

قربانیان اکنون، قربانیان آن زمان

با این حال، تظاهرات در شهرهای بزرگ چین برای عبدالحفیظ میمایتمین، یک اویغور در سوئیس که می گوید عمه و حداقل یکی از فرزندانش در آتش سوزی جان باختند، بی اهمیت است. برای اویغورها، که مدت‌ها تحت نظارت تهاجمی و تهدید مداوم حملات پلیس زندگی می‌کنند، محدودیت‌های کووید صرفاً آخرین روش کنترل دولت است. آقای میمیتین می گوید که شوهر و پسر بزرگ عمه اش از سال 2017 مفقود شده اند، زمانی که صدها هزار اویغور و سایر اقلیت ها به اردوگاه های “تعلیم مجدد” انداخته شدند. برخی از آن زمان آزاد شده اند، در حالی که برخی دیگر به زندان ها یا مراکز کار منتقل شده اند.

چینی هایی که در روزهای اخیر تظاهرات کردند به هیچ کدام از اینها اشاره نمی کنند. «در سال 2017، زمانی که بسیاری از اویغورها دستگیر شدند، چرا آنها اعتراض نکردند؟ چرا به جای ما صحبت نکردند؟» آقای میمیتین می پرسد. آنها اکنون برای خودشان، برای آزادی خودشان اعتراض می کنند.» ■

تمام داستان های ما در رابطه با بیماری همه گیر را می توان در مرکز کروناویروس ما یافت.

مشترکین می توانند در درام تاور، خبرنامه هفتگی جدید ما ثبت نام کنند تا بفهمند جهان از چین چه می سازد—و چین از جهان چه می سازد.