Vمراجعه کنندگان به لبنیات به مزارع همیشه توصیه می شود که مراقب قدم های خود باشند. کسانی که سه دوجین گاو شیرده را که توسط مینک ون وینگردن و تیمش نگهداری می‌شوند، بازرسی می‌کنند، بیشتر از فرود در کود باید ترس داشته باشند: کل مزرعه بر روی یک سکوی شناور نصب شده است که با یک دوچرخه سواری 20 دقیقه‌ای از ایستگاه راه‌آهن مرکزی روتردام فاصله دارد. با یک قدم اشتباه، در رودخانه نیوه ماس پراکنده خواهید شد – همانطور که چند گاو کشف کرده اند (آتش نشانان آنها را از بندر ماهیگیری کردند). مناظر حومه آرام فریزی را فراموش کنید: این حیوانات روز خود را با مشرف به تانکرها و کامیون ها در حال تخلیه کالاها در بزرگترین بندر اروپا می گذرانند. در طول روز schijtربات های اسکوپ کننده محل شیردوشی را تمیز می کنند و آن را تمیز نگه می دارند. در دو طبقه پایینی بارج، خروجی گاوها به شکل های مختلف به پنیر یا کود تبدیل می شود.

مزرعه شناور خانم ون وینگردن، نتیجه قرن ها تفکر هلندی در مورد چگونگی پرورش مقدار زیادی غذا در گوشه ای شلوغ از شمال اروپا است. از زمان رامبراند و ورمیر، زمین ها از دریا بازپس گرفته شده و آسیاب های بادی برای زهکشی دشت ها ساخته شده اند. گلخانه هایی به اندازه شهر برای پرورش گل لاله یا سبزیجات ساخته می شوند. کمبود مواد غذایی در طول جنگ جهانی دوم، هلندی ها را متقاعد کرد که باید تا آنجا که می توانند مزارع خود را رشد دهند، رشد کنند. تلاش کالوینیست ها هلند را به یک نیروگاه کشاورزی غیرمحتمل تبدیل کرد: با بیش از 100 میلیارد یورو (108 میلیارد دلار) فروش سالانه کشاورزی در خارج از کشور، بزرگترین صادرکننده محصولات کشاورزی در جهان پس از آمریکا، کشوری بیش از 250 برابر آن است. بخشی از آن مواد غذایی وارداتی دوباره صادر می شود. اما هلندی ها در هر سر دو برابر فرانسه پنیر تولید می کنند.

دو سوال مدتهاست که کشاورزی هلندی را درگیر کرده است. اولین مورد این است که آیا کمیت برای کیفیت جبران می‌کند یا خیر: با چشیدن طعم گوجه‌فرنگی، خیار و فلفل‌های فلفلی که در گلخانه‌های بسیار کارآمد آن رشد می‌کنند، ممکن است فرد نتواند آنها را از هم تشخیص دهد. دوم این است که آیا رویکرد آن منطقی است یا خیر. هلند پرجمعیت ترین کشور در این کشور است اتحادیه اروپا بار کوچک مالت; مقامات به شوخی می گویند که یک دولت-شهر در حال ساخت است. هر چند کشاورزان آن کارآمد باشند، این بخش پاورقی برای اقتصاد مدرن هلند است و تنها 2.5٪ از کارگران را استخدام می کند. کشورها معمولاً بین داشتن مزارع زیاد یا جمعیت زیاد انتخاب می کنند. رویکرد هلندی ها این بود که گودای خود را داشته باشند و آن را بخورند. این امر هم کشاورزان و هم سیاستمداران را در انبوهی از کود طبیعی قرار داده است.

محدودیت‌های مدل هلندی کشاورزی توربو برای دهه‌ها مشکوک بوده است. قبلاً در دهه 1980، مقامات متوجه شدند که واردات مقدار زیادی غذای حیوانات منجر به دفع بیشتر حیوانات می شود. با این حال، محدودیت‌های زمین همچنان در حال آزمایش بود: هر هکتار مزرعه هلندی چهار برابر بیشتر از سایر حیوانات در اروپا، از نظر وزن، حیوانات را پشتیبانی می‌کند. نتیجه همه این دستگاه‌های گوارشی، مقدار زیاد نیتروژن دفع شده است، یک ماده مغذی کلیدی برای گیاهان، اما در مقادیر بیش از حد می‌تواند اکوسیستم‌ها را بی‌ثبات کند. خودروها و صنعت نیز ترکیبات نیتروژنی را منتشر می کنند. همه اینها به آسیب رساندن به خاک و آلودگی آبراه ها کمک کرده است. گیاهانی که با نیتروژن اضافی رشد می کنند، گیاهانی را که در غیر این صورت می توانستند برای منابع رقابت کنند، از بین ببرند. این به نوبه خود اثرات ضربه‌ای دارد که همه آن‌ها را دانشمندان نمی‌دانند.

ارنست ون دن اند از دانشگاه واگنینگن، یک مرکز تحقیقات مواد غذایی، می‌گوید مزارع هلندی که اغلب مدل‌های پایداری هستند، اشکال زیادی ندارد. مشکل این است که تعداد آنها بسیار زیاد است و نیتروژن زیادی را پمپاژ می کند. برای بیش از یک دهه تلاش‌هایی (عمدتا بی‌اثر) برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای صورت گرفته است. اتحادیه اروپا قوانینی که از ذخایر طبیعی محافظت می کند. اما در سال 2019 همه چیز به اوج خود رسید. حکمی از عالی‌ترین دادگاه هلند باعث شد تا قوانین واهی و غیرمنتظره‌ای به وجود بیاید. هر فعالیتی که منجر به تولید نیتروژن شود – از جمله ساخت ساختمان ها، جاده ها و سایر زیرساخت ها – از این پس نیاز به کاهش نیتروژن در جاهای دیگر دارد. این کشور با کمبود مسکن مواجه است، اما ساختمان های جدید توسط این قانون خنثی شده است. محدودیت‌های سرعت روزانه در بزرگراه‌ها از 130 کیلومتر در ساعت به 100 کیلومتر در ساعت کاهش یافت، به این امید که انتشار گازهای گلخانه‌ای کمتر به سایر بخش‌های اقتصاد اجازه ادامه کار را بدهد. فرودگاه اسخیپول، یکی از شلوغ ترین فرودگاه های جهان، به خرید مزارع متوسل شد تا آنها را تعطیل کند تا هواپیماها بتوانند پرواز کنند.

بحران همه جانبه بوده است. سنگر لیبرالیسم بازار آزاد در اروپا به چیزی شبیه به یک اقتصاد برنامه ریزی شده تبدیل شده است، با یک “وزیر طبیعت و سیاست نیتروژن” به عنوان کمیسر اصلی. در پایان، مشخص شد که یک رویکرد تکه تکه آن را قطع نمی کند. سال گذشته یک طرح گسترده برای کاهش انتشار نیتروژن تا سال 2030 به نصف ارائه شد. دولت گفت که برای خرید 3000 گازهای گلخانه ای بزرگ، یعنی عمدتاً مزارع، 24 میلیارد یورو می پردازد. تعداد دام ها نزدیک به یک سوم کاهش می یابد. دوران افزایش روزافزون صادرات محصولات کشاورزی به پایان رسیده است.

گاوهای مقدس، این راه لطفا

به طرز عجیبی، حتی در کشوری که از بین می‌رود، انتخاب مردم به جای گاوها از نظر سیاسی پرمشغله است. دورنمای خرید یا مصادره مالکیت، اعتراضات کشاورزان را در سراسر کشور تقویت کرد. (به سوزاندن عدل های یونجه و مواد حیوانی غنی از نیتروژن که در بزرگراه ها ریخته می شود فکر کنید.) هفته گذشته شورش به صندوق های رای رسید. یک حزب تازه کار به نمایندگی از کشاورزان در انتخابات محلی در 15 مارس پیروز شد و در صدر نظرسنجی هایی که مجلس سنای سراسری و همچنین دولت های منطقه ای را انتخاب می کردند، پیروز شد. حزب کشاورزان 1.5 میلیون رای، 19 درصد از کل، در کشوری که فقط 244000 نفر در بخش کشاورزی استخدام می کند، به دست آورد. شهرنشینان به دلیل دلبستگی نوستالژیک به کشاورزان و نارضایتی نسبت به مقامات آزاردهنده از آن حمایت کردند. اینکه آیا دولت می تواند به زور از کاهش نیتروژن خود استفاده کند یا نه، در هوا مطرح است.

کشورهای دیگر نیز به سمت بحران نیتروژن پیش می روند. بلژیک همسایه، که بسیار شلوغ است، در حال حاضر یکی دارد. اما موازی گسترده تر با انتشار کربن است که اروپا قصد دارد تا سال 2050 آن را به “صفر خالص” کاهش دهد. این امر مستلزم سازگاری بسیار فراتر از آنچه هلندی ها با نیتروژن تجربه کرده اند. هلند، مکانی که عموماً به خوبی اداره می شود، تطبیق اقتصاد خود را با محدودیت های زیست محیطی که دهه ها از آن می دانست، هشیاری کرده است. این برای بقیه خوب نیست. ■

بیشتر بخوانید از شارلمانی، مقاله نویس ما در مورد سیاست اروپا:
اروپا رهبری اتهام جهانی علیه فناوری های بزرگ را بر عهده داشته است. اما آیا به رویکرد جدیدی نیاز دارد؟ (16 مارس)
آلمان به یک دعوای داخلی اجازه می دهد تا جاه طلبی های سبز اروپا را آلوده کند (9 مارس)
پس از هفت سال مذاکرات برگزیت، اروپا به عنوان برنده آشکار ظاهر شد (2 مارس)

همچنین: چگونه ستون شارلمانی نام خود را گرفت