اچریخته گری اولیوود مدیران نمی توانند به سران کشورهای اروپایی رای دهند. اما اگر این کار را می کردند، برای پتر پاول چاق می شدند. چک 61 ساله با آرواره های مربعی و موی سفید، هر لحظه به نظر می رسد که رهبر جوخه هوابرد به اوج رسیده است. ناتو ژنرال، سپس دولتمرد مشتاق: به آیزنهاور یا دوگل فکر کنید، نوع عملیات ویژه. هموطنان آقای پاول نیز این درخواست را دیدند و به سرباز بازنشسته 58 درصد پیروزی قاطع در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری چک در 28 ژانویه دادند. حتی بیشتر از پیروزی آقای پاول، آن دسته از اروپایی ها نگران بودند که پوپولیسم به نیرویی غیرقابل توقف در سراسر قاره تبدیل شده است. لیبرال، طرفداراتحادیه اروپا آقای پاول آندری بابیس، یک میلیاردر نخبه را که از دونالد ترامپ مطالعه کرده بود، شکست. این فقط یک انتخابات در یک کشور اروپایی متوسط ​​است. اما این یک ضربه دیگر برای روایت سیاست اروپا است که به طور اجتناب ناپذیری به سمت افراط تغییر می کند.

داستان سیاسی از اتحادیه اروپا در دو دهه گذشته، پوپولیست ها چگونه کارتلی آرام و عمدتا لیبرال را در هم شکسته اند. انتخابات در اروپا زمانی معمولاً نامزدهای راست میانه را در برابر چپ میانه قرار می داد. از آغاز قرن، اما به ویژه از حدود سال 2015، نامزدهای حواشی پسا فاشیستی و هنوز مارکسیستی از حاشیه ای به مرکزی تبدیل شدند. ظهور پوپولیست‌هایی که به‌طور گوناگون علیه مهاجران، همجنس‌بازان، جهانی‌سازی، مدرنیته و همه چیزهایی که با آن همراه است به مبارزه می‌پردازند، سیاست‌ها از سوئد گرفته تا ایتالیا، دانمارک و یونان را متزلزل کرده است. اکنون در این قاره، هر انتخاباتی مانند آزمونی است برای اینکه آیا رای دهندگان همچنان به اجماع میانه رو پس از جنگ پایبند هستند یا اینکه سیاستمدارانی مانند مارین لوپن در فرانسه که زمانی فراتر از رنگ پریده بودند، باید برای اصلاح آن تلاش کنند. در جاهایی مانند لهستان، مجارستان و اخیراً ایتالیا، خارجی ها غالب شده اند.

نتیجه چک نشان می دهد که حباب پوپولیسم را می توان تخلیه کرد. آقای بابیس قبلاً در سال 2021 از سمت نخست وزیری (مقام مهمتر در سیاست چک) کنار گذاشته شده بود، البته فقط به این دلیل که حزب عالی رتبه او نتوانست شریکی برای تشکیل ائتلاف پیدا کند. ریاست جمهوری در دهه گذشته در دست میلوش زمان بود. او زمانی نخست‌وزیر چپ میانه بود، اما دوران ریاست‌جمهوری‌اش شامل لفاظی‌های نژادپرستانه و همجنس‌گرا هراسی بود – البته حمایت از روسیه هم به میان نمی‌آید. قابل پیش بینی بود که او از آقای بابیس حمایت کرده بود. در مقابل، آقای پاول به دلیل شایستگی غیرقابل چشم پوشی خود زمانی که در یونیفرم بود متمایز بود. او در محافل اروپایی محبوبیت زیادی دارد، به ویژه فرانسوی‌ها، که پس از یگانی که او در سال 1993 در جریان مأموریتی در یوگسلاوی سابق ده‌ها سرباز آن‌ها را از اسارت نجات داد، او را با افتخارات پر کردند.

خیلی زود است که بگوییم حباب پوپولیسم ترکیده است. اما حس اجتناب ناپذیری پیشرفت پوپولیسم کمرنگ شده است. شکست آقای بابیس پس از خروج سیاسی اخیر سیاستمداران ترامپی در اسلوونی و بلغارستان اتفاق می‌افتد (اگرچه بلغارستان نیز از آن زمان به نخست‌وزیر لیبرال برمی‌گردد و خود را برای انتخابات جدید آماده می‌کند)، بدون در نظر گرفتن آمریکا و برزیل. اروپای مرکزی و شرقی به ویژه برای پوپولیست ها زمین حاصلخیز بوده است. رای دهندگان از زمان سقوط کمونیسم در سال 1989 ضربه تغییرات سریع اقتصادی و اجتماعی را احساس کرده اند. برخی از این احساس نارضایتی دارند که این احساس را دارند که نمی توانند آرزوی دیگری داشته باشند جز اینکه بیشتر شبیه غرب باشند – از مهاجران استقبال می کنند و در مورد ازدواج همجنس گرایان صحبت نمی کنند – اما هرگز هرگز نمی توانند آرزویی داشته باشند. کاملا فراگیر اما غرب نیز سهم خود را از پیروزی های پوپولیستی داشته است. بریتانیا ترک کرد اتحادیه اروپا در پشت وعده‌های مبهم مستقیماً از کتاب بازی پوپولیستی خارج شده است. در سوئد یک حزب پست فاشیست از دولت جدید حمایت می کند. در ایتالیا، تحت مدیریت جورجیا ملونی، یکی آن را رهبری می کند.

پوپولیست ها به چند دلیل با باد مخالف روبرو هستند. یکی جنگ در اوکراین است. این امر ولادیمیر پوتین، سیاستمداری که بسیاری از پوپولیست های اروپایی بیشترین احترام را برای آن قائل هستند، آلوده کرده است. این جنگ همچنین اتحاد بین لهستان (که پوپولیست‌هایش از اوکراین حمایت می‌کنند) و مجارستان (ویکتور اوربان، نخست‌وزیر «غیر لیبرال دموکرات» که هنوز روسیه را تحسین می‌کند) شکست. ترک کردن اتحادیه اروپا پس از نمایش بد بریتانیا توسط رای دهندگان بیشتر به عنوان یک اشتباه تلقی می شود. و قیمت پوپولیسم روشن تر شده است. ضربه زدن به بوروکراسی بروکسل اتحادیه اروپا قبلاً قوانینی وجود داشت – در مورد اینکه چگونه دادگاه ها باید بدون دخالت سیاسی اداره شوند de rigueur برای امثال آقای اوربان، که پایگاهشان داستان های یوروکرات های آشفته را در بر می گیرد. این روزها نه چندان راب از اتحادیه اروپا بودجه‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که به بهبود این بلوک از کووید-19 مرتبط هستند، به معیارهای دولت‌های ملی که در بروکسل ایجاد شده‌اند، مرتبط است. پوپولیست ها می توانند از پذیرش خواسته های بروکسل خودداری کنند، اما این به معنای محروم شدن از پولی است که رای دهندگان می دانند که در بحران هزینه های زندگی کمک می کند، همانطور که در لهستان و مجارستان اتفاق افتاد.

حتی زمانی که پوپولیست‌ها پیروز می‌شوند، مشخص نیست که سیاست‌های آن‌ها درست است. در ایتالیا، جورجیا ملونی نه تنها در قدرت است، بلکه حزب او در نظرسنجی ها نیز در حال افزایش است. با این حال، این نشانه موفقیت پوپولیسم نیست: خانم ملونی در صد روز اول زندگی خود به طور گسترده به عنوان یک مرکزگرا حکومت کرده است. او از همتایان خود در لهستان و مجارستان دوری کرده و به جای آن از ملاقات با امانوئل ماکرون، رئیس کمیسیون اروپا و اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا حمایت کرده است. رهبر ایتالیا بدون شک به ظهور خانم لوپن توجه کرده است که در طول سال‌ها از رقابت‌های یورویی‌اش کم کرده است و به رقابت‌های ریاست‌جمهوری 2027 توجه دارد.

خارج از مرکز

پوپولیسم هنوز اهمیت دارد. به همان شیوه ای که سیاستمدارانی مانند خانم ملونی ایده های خود را پس از رسیدن به قدرت اصلاح می کنند، سیاستمداران جریان اصلی نیز ایده های پوپولیستی را به کارنامه خود اضافه کرده اند. افزایش مجدد مهاجرت غیرقانونی در ماه‌های اخیر تا حدی با سیاست‌هایی برخورد می‌شود که زمانی برای اجماع میانه‌روها ناخوشایند بود. صحبت از ساختن نرده ها در اتحادیه اروپامرزها و قطع کمک های توسعه ای به کشورهای فقیری که نمی توانند به اروپا در جلوگیری از جریان های مهاجرت کمک کنند، زمانی غیر قابل تصور بود. این اقدامات در حال حاضر به طور قاطع بر روی است اتحادیه اروپا دستور جلسه.

لیبرال‌ها امیدوارند که زمان پوپولیسم در حال سپری شدن باشد، زیرا رای‌دهندگان می‌بینند که زمان طولانی در لفاظی‌ها و در عین حال کمبود راه‌حل است. این درست است، اگر کمی خوش بینانه. نخبگان برنده هنوز پیروزی های سیاسی زیادی در آنها باقی مانده است. اما آنچه که پیروزی آقای پاول نشان می‌دهد این است که آن‌ها نیز از دزدی‌های فراوان رنج خواهند برد. ■

بیشتر بخوانید از شارلمانی، مقاله نویس ما در مورد سیاست اروپا:
تجربه یک بحران گذشته نشان می‌دهد که اروپا باید هر گونه رضایت خود را کنار بگذارد (26 ژانویه)
کشورهای “بی طرف” اروپا باید خود را با دنیای جدید وفق دهند (19 ژانویه)
پنجاه سال پیش، اتحادیه اروپا راز موفقیت فعلی خود را کشف کرد (5 ژانویه)