یادداشت ویراستار: تایید شده است که دیدار جو بایدن و شی جین پینگ در 14 نوامبر برگزار خواهد شد.

پچشم انداز برای تنش‌زدایی در دوران جنگ سرد قبل از دیدار بداهه بین لیندون جانسون، رئیس‌جمهور آمریکا، و الکسی کوسیگین، نخست‌وزیر شوروی در سال 1967، مبهم به نظر می‌رسید. رهبران ابرقدرت‌ها از سال 1961، زمانی که نشست کندی و خروشچف در وین به پایان رسید، ملاقات نکرده بودند. تندی پنج روز پس از اینکه کاسیگین برای سخنرانی در سازمان ملل در نیویورک فرود آمد، مقامات شوروی و آمریکایی هنوز در مورد زمان و مکان ملاقات خصوصی با جانسون بحث می کردند. یکی از مشاوران کاخ سفید به این گردهمایی فقط 20 درصد شانس برای بهبود روابط داد.

این شانس‌ها اگر در مورد دیدار مورد انتظار جو بایدن، رئیس‌جمهور کنونی آمریکا و شی جین پینگ، رهبر چین، در جریان یک دیدار سخاوتمندانه به نظر برسد. جینشست 20 در بالی در 15 و 16 نوامبر. در حالی که دو طرف سعی می کنند جزئیات اولین برخورد رو در رو رهبرانشان از زمان انتخاب آقای بایدن را به هم بزنند، هر دو نشان می دهند که می خواهند بدتر شدن روابط را متوقف کنند که به طور فزاینده ای منعکس کننده جنگ سرد است. با توجه به خطرات، نشست در بالی به خودی خود پیشرفت خواهد بود. اما سیاست داخلی هر دو طرف، چشم‌اندازهایی را برای نوعی مکانیسم‌های تثبیت‌کننده که زیربنای تنش‌زدایی شوروی-آمریکایی در دهه 1970 بود، محدود می‌کند.

آقای بایدن احتمالاً با از دست دادن کنترل مجلس نمایندگان در انتخابات میاندوره‌ای در 8 نوامبر وارد جلسه خواهد شد، در صورتی که برگزار شود. اقتصاد دان حتی کمتر مشخص بود که کدام حزب سنا را کنترل خواهد کرد). این به دلیل عدم وجود یک خط تند علیه چین نیست – موضوعی نادر از اجماع دو حزب. آقای بایدن از بسیاری جهات نسبت به سلف جمهوری خواه خود نسبت به چین سختگیرتر بوده و محدودیت های شدیدی را بر صادرات فناوری آمریکایی به چین اعمال کرده و مکرراً متعهد شده از تایوان، جزیره خودگردانی که چین به دنبال اتحاد با سرزمین اصلی است، دفاع کند.

در واقع، بسیاری از متحدان آمریکا، رهبران تجاری و کارشناسان سیاست خارجی احساس می کنند که آقای بایدن بیش از حد پیش رفته است و از او می خواهند که برای تثبیت روابط تلاش کند. مقاله ای که در 3 نوامبر توسط موسسه بروکینگز، یک اندیشکده در واشنگتن منتشر شد، به آقای بایدن نسبت به تلاش برای از بین بردن جمهوری خواهان در مورد چین هشدار داد و از او خواست تا بر حوزه های مورد علاقه درازمدت متقابل تمرکز کند. «هدف استراتژی پیشبرد اهداف ملی است. رویکرد کنونی آمریکا در رابطه با روابط دوجانبه خود با چین در برآورده کردن این استاندارد ناکام است.

مقامات کاخ سفید از “پیدا کردن کف” در روابط صحبت می کنند. آنها به دنبال راه های جدیدی برای اجتناب از درگیری و همکاری در مورد مسائلی مانند تغییرات آب و هوا و امنیت غذایی هستند. اما آنها از خواسته های چین برای تسهیل کنترل صادرات و ارائه تضمین های جدید به تایوان خودداری می کنند. در 9 نوامبر آقای بایدن گفت که می‌خواهد در مورد “خط قرمز” هر دو طرف بحث کند، اما “مایل به دادن هیچ امتیاز اساسی نیست”. بی میلی او بیشتر از نگرانی در مورد جاه طلبی های آقای شی ناشی از اضطراب انتخاباتی است. با این حال، با نزدیک شدن به یک نظرسنجی ریاست جمهوری، نتایج میان دوره ای می تواند فضای آقای بایدن را برای مانور محدود کند و در عین حال آقای شی را متقاعد کند که با یک اردک لنگ سروکار دارد.

مجلس نمایندگان تحت رهبری جمهوری‌خواهان همچنین می‌تواند باعث ایجاد بحران‌هایی شود که خارج از کنترل آقای بایدن است، به‌ویژه اگر کوین مک کارتی، رئیس احتمالی جدید مجلس، همانطور که گفته است از تایوان بازدید کند. پس از سفری که نانسی پلوسی، سخنران کنونی در ماه اوت به آنجا داشت، چین مانورهای نظامی گسترده ای را در اطراف تایوان برگزار کرد و گفتگوهای سطح بالا با آمریکا را قطع کرد. کشتی‌ها و هواپیماهای نظامی چینی از آن زمان به طور مکرر به خط میانی تنگه تایوان حمله کرده‌اند. دیدار آقای مک کارتی قطعاً باعث تشدید بیشتر اقدامات قهری چین خواهد شد.

پیچیدگی دیگر این است که انتخابات محلی تایوان در 26 نوامبر می تواند حزب کومینتانگ را تضعیف کند، حزبی که مورد علاقه رهبران چین است زیرا از روابط نزدیک تر با سرزمین اصلی حمایت می کند. این امر شانس پیروزی یک نامزد متمایل به استقلال در انتخابات ریاست جمهوری تایوان در سال 2024 را افزایش می دهد.

جود بلانشت از مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی، اندیشکده دیگری در واشنگتن، می‌گوید: «از دیدگاه چین، تقویم سیاسی از هم‌اکنون تا نوامبر 2024 بسیار ناامیدکننده است. او امیدوار است که قبل از گفتگوی صادقانه دو طرف در مورد رابطه، چیزی نزدیک به درگیری نباشد. با این حال، در حال حاضر، به نظر نمی رسد هیچ یک از طرفین علاقه مند به یافتن زمینه هایی برای سازش اساسی باشند.

جایی که شی ایستاده است

آقای شی، برخلاف همتای آمریکایی‌اش، در موقعیت سیاسی قوی‌تر از هر رهبر چینی از زمان مائوتسه تونگ به بالی می‌رود. او نه تنها در کنگره حزب کمونیست در ماه گذشته سومین دوره ریاست جمهوری را به دست آورد، بلکه کمیته دائمی دفتر سیاسی جدید – هیأت عالی رهبری حزب – را با وفادارانی که هیچ یک از آنها جانشین بالقوه تلقی نمی شوند، جمع کرد. این یک سیگنال واضح بود که او قصد دارد حداقل برای ده سال دیگر بر تصمیم گیری تسلط داشته باشد.

در تئوری، آقای شی اکنون فضای بیشتری برای مصالحه دارد. برخی از کارشناسان چینی می گویند که او و فرستادگانش در بیانیه های عمومی اخیر به این موضوع اشاره کرده اند. در 26 اکتبر، آقای شی پیام تبریکی به یک شام جشن کمیته ملی در ایالات متحدهروابط چین، یک گروه غیرانتفاعی در آمریکا، گفت چین آماده است تا “راه مناسب برای کنار آمدن” را بیابد. جینگ کوان، دیپلمات چینی رتبه سوم در واشنگتن، در کنفرانسی در 2 نوامبر گفت که رهبری چین جدول زمانی برای حمله به تایوان ندارد و بیش از همه خواهان اتحاد مسالمت آمیز است. او افزود که چین و آمریکا «هنوز دوستان» بودند که به واسطه تجارت محدود بودند و می‌توانستند در بسیاری از زمینه‌ها همکاری کنند.

با این حال، پیام قاطع گزارش آقای شی به کنگره حزب که در آن او نسبت به «طوفان‌های خطرناک» در پیش رو هشدار داد و با اشاره به «تحریک‌های شدید» کشورهای دیگر که در تایوان مداخله می‌کنند، خواستار نوسازی سریع‌تر نظامی شد، این سیگنال‌ها را تحت الشعاع قرار داد. در گفتگوهای خصوصی با همتایان آمریکایی، مقامات و دانشگاهیان چینی نیز همچنان آمریکا را به دلیل رکود روابط مقصر می‌دانند و تاکید می‌کنند که اگر دو طرف می‌خواهند در زمینه‌های دیگر همکاری کنند، باید مسیر خود را تغییر دهد.

تمرکز قدرت آقای شی و استراتژی «کووید صفر» او با محدود کردن بیشتر کانال‌های ارتباطی، یک مشکل ساختاری در روابط را تشدید کرده است. حتی رهبران بازنشسته دیگر تاثیر زیادی بر آقای شی ندارند، در حالی که رهبران جدیدتر که بیشتر به دلیل وفاداری خود انتخاب شده اند، بعید است که از تغییر مسیر حمایت کنند. محدودیت‌های کووید آقای شی همچنین جلسات رو در رو بین دانشگاهیان، رهبران تجاری و مقامات سطح پایین هر دو طرف را به شدت محدود کرده است.

همچنین مشابه چینی آناتولی دوبرینین، سفیر شوروی در واشنگتن از سال 1962 تا 1986 که از سال 1971 عضو کامل کمیته مرکزی شوروی بود و مردی در مورد تنش زدایی بود، وجود ندارد. کین گانگ، سفیر چین در واشنگتن از اواسط سال 2021، به تازگی به کمیته مرکزی پیوسته است. اما انتظار می رود که او به خانه برود تا وزیر خارجه بعدی چین باشد. نیکلاس برنز، سفیر آمریکا در پکن، صلاحیت نمایندگی آقای بایدن را دارد اما دسترسی کمی به حلقه داخلی آقای شی دارد. بنابراین، این روابط به طور فزاینده ای به تماس مستقیم بین آقای شی و بایدن بستگی دارد که تنظیم آن دشوار است.

هنوز این احتمال وجود دارد که آنها بتوانند در بالی پیشرفت بیشتری از حد انتظار داشته باشند. هنگامی که جانسون و کوسیگین سرانجام در گلاسبورو، نیوجرسی ملاقات کردند، ده ساعت گفتگوی نسبتاً دوستانه داشتند و تمایل مشترک خود را برای محافظت از نوه های خود در برابر وحشت جنگ ابراز کردند. هیچ پیشرفتی فوری حاصل نشد و روابط در سال 1968، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی به چکسلواکی حمله کرد، دچار شکست شد. اما نشست گلاسبورو به هموار کردن راه برای نشست‌ها و توافق‌های امنیتی که زیربنای تنش‌زدایی در دهه 1970 بود، کمک کرد.

مقامات آمریکایی و چینی مدت‌هاست که مقایسه با جنگ سرد را رد کرده‌اند و نگران هستند که این مقایسه‌ها ممکن است خودشکوفایی داشته باشند. چین برخلاف شوروی، روابط تجاری عمیقی با آمریکا دارد و به دنبال انقلاب جهانی نیست. این دو قدرت در حال جنگ نیابتی نیستند. با این حال، زمانی که هر یک در برنامه‌های بلندمدت برای رویارویی اقتصادی و نظامی با دیگری قفل می‌کنند، این شباهت‌ها چشمگیرتر می‌شوند. و بدون جایگزین، جنگ سرد حداقل مدل هایی را برای مدیریت تنش ها ارائه می دهد، مانند توافقنامه حوادث در دریا که در سال 1972 امضا شد.

برخی امیدوارند که آقای بایدن و آقای شی از شیمی شخصی استفاده کنند که سعی کردند در طول یک سری از جلسات زمانی که هر دو معاون رئیس جمهور بودند در سال های 2011 و 2012 ایجاد کنند. ترس این است که هیچ کدام حاضر به سازش نباشند تا زمانی که یک بحران بزرگتر تغییر کند. محاسبات استراتژیک آنها یک تشبیه بدبینانه تر ممکن است نشست وین در سال 1961 باشد، زمانی که کندی و خروشچف در مورد مسائلی از جمله دسترسی غرب به برلین مخالفت کردند. سال بعد، بحران موشکی کوبا آنها را به آستانه جنگ هسته ای رساند. ■

مشترکین می توانند در درام تاور، خبرنامه هفتگی جدید ما ثبت نام کنند تا بفهمند جهان از چین چه می سازد—و چین از جهان چه می سازد.