نامه ها از طریق ایمیل به [email protected]

نایجل بیگار پاسخ می دهد

بررسی شما از کتاب من، «استعمار: یک حسابرسی اخلاقی»، آن را «اغلب احمقانه و گاهی اوقات پیش پا افتاده» ارزیابی کرد («خورشید هرگز غروب نمی‌کند»، 4 مارس). اول، شما به ما می گویید که بسیاری از مردم “در مستعمرات سابق بریتانیا مدت ها است که امپراتوری بریتانیا را نژادپرستانه و استثمارگر و حتی نسل کشی می دانند”. مطمئناً، اما رعایای حکومت بریتانیا همه یک چیز فکر نمی کردند. برای مثال، چینوا آچهبه، مرد ادبی ملی‌گرای آفریقایی، اندکی قبل از مرگش در سال 2013 از محکوم کردن حکومت استعماری بریتانیا امتناع کرد.

بعد، بررسی شما شگفت زده شد که نمایشگاه الف در مورد من برای بشردوستانه رو به رشد امپراتوری بریتانیا «تجارت برده» است. البته، نمایشگاه اصلی من این واقعیت است که بریتانیا جزو اولین کشورهایی در تاریخ جهان بود که تجارت و برده داری را لغو کرد. سپس بر نقش شورش های بردگان در ایجاد الغای تاکید می کنید. تصدیق می کنم که در صفحه 56. اما تا زمانی که نتوانید استدلال قانع کننده ای ارائه دهید مبنی بر اینکه انقلاب بشردوستانه در آداب و رسوم بریتانیا، که ده ها سال قبل از شورش بردگان در سال 1791 در سنت دومینگو (هائیتی کنونی) جمع شده بود، نقشی پیشرو در تضمین الغای ممنوعیت نداشت. پیروزی در پارلمان بریتانیا در 1807 و 1833، مورد من پابرجاست.

به درستی، شما اشاره می‌کنید که «در برخی تحلیل‌ها»، سرمایه‌گذاری بعدی بریتانیا در سرکوب برده‌داری در سرتاسر جهان، با هدف متوقف کردن اقتصادهای برده‌داری که صادرکنندگان بریتانیایی را که اکنون متکی به نیروی کار آزاد هستند، پایین می‌آورند، نشان می‌دهد. اما اعمال انسان معمولاً از چندین انگیزه سرچشمه می‌گیرد و گاهی انگیزه‌های واقعاً انسان‌دوستانه واقعاً بر انگیزه‌های اقتصادی غالب است. شما همچنین ادعا می‌کنید که من استدلال می‌کنم که امپراتوری «خشن عمدی» نبود. این نادرست است: من اعتراف می کنم که گاهی اوقات چنین بود.

در نهایت، نظر من را «تنبل و پیش پاافتاده» می‌دانید که امپراتوری مانند هر دولت دیرپایی در پناه دادن به شرارت و بی‌عدالتی بود. اما این صرفاً مرحله ابتدایی در بحث بزرگتر بود، که به وضوح در نتیجه گیری بیان شد، که شما نادیده گرفتید. این نتیجه می‌گیرد که امپراتوری بریتانیا اساساً نژادپرست و قاتل نبوده و حاوی عناصر بشردوستانه و لیبرالی در حال رشد است که زمانی که بین مه 1940 و ژوئن 1941، امپراتوری تنها (با یونان) به‌عنوان تنها ارتش تنها بود، به اوج خود رسید. مخالفت با رژیم نژادپرستانه قتل عام در برلین نازی.

نایجل بیگار
آکسفورد

پرداخت به مردم برای کاشت درخت

تصور پرداخت پول به صاحبان جنگل‌های بارانی برای نابود نکردن آنها («پول نقدی برای خدمات آب‌وهوایی»، 4 مارس) به ذهن فقید وانگاری مااتای، یک دوستدار محیط‌زیست کنیایی آمد. در هنگام بازدید از برخی از فقیرترین مناطق کنیا بود که ماتای ​​متوجه شد که تخریب محیط زیست چگونه زندگی زنان روستایی را تحت تاثیر قرار داده است. او در سال 1977 جنبش کمربند سبز را تأسیس کرد. زنان برای کاشت بذر، ذخیره آب باران، کاهش فرسایش خاک و تهیه غذا گرد هم آمدند. به ازای هر درخت کاشته شده، کمک هزینه اندکی دریافت می کردند. تا سال 2004، سالی که ماتای ​​اولین زن آفریقایی برنده جایزه صلح نوبل شد، این جنبش بیش از 30 میلیون درخت کاشته بود. این نشان می دهد که توانمندسازی یک جامعه می تواند دستاوردهای زیادی داشته باشد. و همچنین پرداخت برای خدمات آب و هوا کار می کند.

امبورو گاتونیه
نایروبی

مشکل انرژی تایوان

موضوع دیگری که کسانی را که می خواهند شاهد پیشرفت تایوان باشند آزار می دهد، سیاست انرژی آن است (گزارش ویژه در مورد تایوان، 11 مارس). این جزیره با عجله به سمت استفاده از گاز طبیعی برای تامین انرژی شبکه برق خود، زغال سنگ و انرژی هسته ای هجوم آورده است. با وجود تمام مزایای اقتصادی، گاز طبیعی به دلیل موقعیت ژئوپلیتیکی نامطمئن تایوان، خطرات جدی برای تایوان دارد. تمام ذخایر گاز طبیعی آن توسط تانکرهایی که در دو پایانه در سواحل غربی آن پهلو می‌گیرند حمل می‌شود. ترمینال سوم قرار است تا سال 2025 تکمیل شود. مکان چهارم در حال بحث است. برآورده ساختن نیازهای تولید برق تایوان به آن ترمینال چهارم و احتمالاً پنجم نیاز دارد.

گاز طبیعی به تحویل به موقع وابسته است و آسیب پذیری جزیره را در برابر محاصره ای تشدید می کند که بسیاری از کارشناسان نظامی اکنون آن را محتمل ترین روش چین برای تحت سلطه درآوردن تایوان می دانند. در حالی که زغال سنگ و هسته ای حدود 18 ماه ذخیره سازی در محل را ممکن می کنند، تایوان می تواند تنها دو هفته گاز طبیعی را بدون تعهد بزرگ برای ساخت زیرساخت های بیشتر نگهداری کند. کاهش زغال سنگ منعکس کننده نگرانی های مهم زیست محیطی است، اما حذف انرژی هسته ای از ترکیب تایوان یک اشتباه خطرناک است.

جردن مکگیلیس
تحلیلگر سیاست
موسسه منهتن
نیویورک

شما به نبود اراده در تایوان برای دفاع از جزیره اشاره کردید. برخی پیشینه تاریخی ممکن است این نگرش مبهم را توضیح دهد. مردم تایوان در دو قرن گذشته مجبور به شناسایی ملیت های مختلف شده اند. به عنوان مستعمره ژاپن از سال 1895 تا 1945، تایوانی ها مجبور شدند خود را ژاپنی معرفی کنند. سپس ناسیونالیست های چینی به رهبری چیانگ کای شک آمدند که با شکست کمونیست های چینی، نزدیک به چهار دهه بر تایوان تحت حکومت نظامی حکومت کردند. در طول این مدت، تایوانی ها مجبور بودند یک زبان جدید، ماندارین را یاد بگیرند و خود را چینی معرفی کنند. تنها پس از لغو حکومت نظامی در سال 1987، ایده هویت تایوانی به جریان افتاد و پذیرش آن زمان برد.

نام رسمی این کشور همچنان جمهوری چین است و تیم المپیک آن با نام چین تایپه معرفی می شود، نام هایی که قدرت های جهانی برای حفظ وضعیت موجود در تنگه تایوان از آنها حمایت می کنند. هر ساله کشورهای کمتر و کمتری تایوان را به رسمیت می شناسند. با توجه به همه اینها، برای تایوانی ها سخت است که به سرنوشت جمعی خود خوش بین باشند. آنها احساس ناتوانی در حفظ هویت ملی خود در دنیایی آرام می کنند.

دنیس وو
وستون، ماساچوست

ژاپن و کره جنوبی

زمانی که من برای اولین بار در سال 1975 به سئول اعزام شدم، روابط دیپلماتیک بین کره جنوبی و ژاپن تنها ده سال از عمرم گذشته بود و در بهترین حالت پر از دست انداز بود. اکنون، پس از دهه‌ها تداوم ناهمواری‌ها، تصمیم کره جنوبی برای دستیابی به یک رابطه مثبت و آینده‌نگر با ژاپن باید مورد تحسین قرار گیرد («تاریخ دادخواهی»، 11 مارس). این دو همسایه اشتراکات زیادی دارند و آنها می توانند با همکاری نزدیک با یکدیگر به چیزهای زیادی دست یابند، نه فقط برای منافع متقابل بلکه برای منطقه و فراتر از آن، به ویژه در مورد مسائل سیاست خارجی و امنیتی با در نظر گرفتن کره شمالی و چین. . این قابل درک است که برخی از مردم کره جنوبی ممکن است ناراحت باشند، اما باید امیدوار بود که آنها بپذیرند که اگرچه گذشته مهم است، اما نباید اجازه داد که روابط بین دو کشور موفق و مهم را در دنیایی متحول شکل دهد.

وارویک موریس
سفیر بریتانیا در کره جنوبی، 2003 تا 2008
لنگتون گرین، کنت

ابرپروژه های دیوانه بریتانیا

بارتلبی انگشت خود را روی مشکل کلیدی پروژه‌های بزرگ گذاشت: ما هرگز از اشتباهات گذشته درس نمی‌گیریم و اجازه می‌دهیم سیاست بر احتیاط پیشی بگیرد (18 مارس). نمونه اولیه تمام پروژه های بزرگ مدرن در بریتانیا طرح بادام زمینی بود. در سال 1947 توسط دولت کارگری کلمنت آتلی راه اندازی شد تا کشاورزی آفریقا را متحول کند و کمبود روغن و چربی پس از جنگ بریتانیا را با توسعه یک مزرعه بادام زمینی کاملاً مکانیزه به مساحت 3 متر جریب در وسط تانزانیا کنونی حل کند. آنقدر شکست خورد که به سرنگونی دولت کارگر در سال 1951 کمک کرد. هزینه آن 36 میلیون پوند (معادل 1 میلیارد پوند امروز) بود و بادام زمینی به عنوان بذر بیشتر از آنچه قبلا صادر شده بود وارد کرد.

عجله، غرور، ضرب الاجل های سیاسی و نادیده گرفتن کارشناسان همه نقش خود را ایفا کردند. اما این درس‌ها به سرعت فراموش شدند، و بنابراین از آن زمان ما یکی پس از دیگری از طرح‌های بادام زمینی رنج می‌بریم. را HS2 پروژه راه آهن سریع السیر صرفاً آخرین مورد در یک خط طولانی متأسفانه است.

نیکلاس وستکات
استاد کارشناس دیپلماسی
دانشکده مطالعات شرقی و آفریقایی، دانشگاه لندن

زندگی در زیر زمین

ایده استفاده از غارهای روی ماه به عنوان فضاهای زندگی قابل دوام جدید نیست (“زندگی قمری”، 18 مارس). رمان علمی-تخیلی رابرت هاینلین “ماه معشوقه ای خشن است” که در سال 1966 منتشر شد، یک مستعمره ماه مستقر در غارهای زیرزمینی تحت فشار را توصیف می کند. همانطور که در مقاله شما پیشنهاد شد، غارها محافظت در برابر تشعشعات خورشیدی و همچنین امکان دسترسی به منابع موجود را فراهم کردند.

رابرت چچیو
دانلن، نیوجرسی

به خاطر پنج نفر

بحران قانون اساسی اسرائیل (“آیا بی بی اسرائیل را می شکند؟”، 18 مارس) می تواند با درس گرفتن از داستان کتاب مقدس سدوم حل شود. ابراهیم با خدا موافقت می کند که حضور ده نفر عادل برای نجات کل شهر کافی است. امروز در اسرائیل، اگر فقط پنج عضو لیکود در کنست از ائتلاف حکومتی جدا شوند، می‌توانند به حرکت بنیامین نتانیاهو به سمت اصلاحات غیردموکراتیک قضایی پایان دهند.

داستان کتاب مقدس با نابودی سدوم به پایان می رسد، به این معنی که حتی ده نفر عادل را نمی توان یافت. زمان نشان خواهد داد که آیا لیکود دارای پنج عضو صالح است که می‌خواهند قدرت‌های غالب را به چالش بکشند، درست مانند زمانی که آبراهام داشت.

پل گرینبرگ
بروکلین، ماساچوست