دبلیومرغ زمین لرزه رخ داد، بلوک آپارتمانی در عثمانیه، جایی که هالیسه سن زمانی در آن زندگی می کرد، مانند خانه ای از کارت فرو ریخت و همسایگان سابقش را زیر 9 طبقه بتنی مدفون کرد. خانم سن، رئیس اتاق معماران محلی، به لاشه هواپیما نگاه می کند. او می‌گوید: «اینجا هیچ فولاد تقویت‌شده‌ای وجود ندارد، بنابراین بتن استحکام خود را از دست داد و به محض اینکه زمین شروع به لرزیدن کرد، ستون‌ها همراه با طبقات فرو ریختند.»

مصطفی، شوهر خانم سن، سال‌ها پیش کار ساخت و ساز را ترک کرد و اکنون زیتون و گردو می‌کارد. سایر پیمانکاران قیمت های او را پایین می آوردند و قوانین ساختمانی را نادیده می گرفتند. او می گوید: «اگر 100 تن آهن در یک ساختمان استفاده کنیم، 90 تن آهن مصرف می کنند. عثمانیه نزدیک یک خط گسل فعال قرار دارد. او می گوید: «می دانستم که در آستانه فاجعه هستیم.

این فاجعه در تاریخ 6 فوریه در قالب دو زمین لرزه به بزرگی 7.8 و 7.5 ریشتر رخ داد که مرگبارترین زلزله در تاریخ ترکیه است. هزاران ساختمان فرو ریخته است. حداقل 36000 نفر در ترکیه کشته شده اند. 6000 نفر دیگر در سوریه کشته شدند. بیش از 30000 امدادگر با همراهی مردم محلی و تیم هایی از ده ها کشور به صورت شبانه روزی برای یافتن بازماندگان تلاش می کنند.

اما تلاش های نجات اکنون شبیه نبش قبر جمعی است. گمان می رود هنوز ده ها هزار نفر در زیر خرابه ها مدفون هستند. در کوهرامانمراس، شهری با بیش از 500000 نفر جمعیت، دود ناشی از آتش‌سوزی‌هایی که در نتیجه زمین‌لرزه رخ داده است (یا توسط افرادی که تلاش می‌کنند خود را گرم نگه دارند آغاز شده است) تپه‌هایی از آوار را فرا می‌گیرد که تا کل بلوک‌های شهر کشیده شده‌اند. بوی غلیظ مرگ آدیامان را در بیش از 100 کیلومتری شرق می پوشاند. یک خانواده کرد جمع شده و گریه می کند که تیم های نجات پنج بستگان مرده را از زیر آوار بیرون می کشند. زنی غش می کند.

در سرتاسر منطقه، میلیون ها نفر بی خانمان را در چادرهایی که توسط آژانس بلایای طبیعی کشور، در مساجد، مدارس، کتابخانه ها و یا در ماشین شخصی خود تهیه شده بود، می خوابیدند. کمتر کسی جرات ورود به خانه های خود را دارد. بعضی ها خشن می خوابند تأخیر در پاسخگویی و کمبود تجهیزات این رنج را تشدید کرد. تیم ها روزها طول کشید تا به شهرهایی مانند آدیامان برسند. در آن زمان صدای بازماندگان به دام افتاده جای خود را به سکوت داده بود.

مقصران واقعی

با این حال، روش‌های ساخت‌وساز نامرغوب، فساد و سیاست‌گذاری بد، اجزای یک اقتصاد مبتنی بر ساخت‌وساز و رانت‌خواری، ممکن است بیشترین مرگ و میر را داشته باشند. تحلیلگران می گویند که دولت رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، بیشتر مقصر است. اما پیشینیان آن، شهرداری ها، توسعه دهندگان و برنامه ریزان نیز همین کار را می کنند. مورات گوونچ، یک برنامه ریز شهری می گوید: «این یک جنایت کامل است. “همه انگشت خود را در پای دارند.”

ترکیه قوانین ساختمانی سختگیرانه ای دارد که پس از زلزله ای که در سال 1999 منجر به کشته شدن 18000 نفر در حومه استانبول شد، تصویب شد و پنج سال پیش به روز شد. بر اساس یک طرح نوسازی شهری که توسط دولت آقای اردوغان طراحی شده است، بیش از 3 میلیون واحد مسکونی نوسازی شده است.

مشکلات در اجرا و نظارت است. اخذ مجوزهای ساختمانی آسان است و بازرسی ضعیف است. شرکت هایی که موظف به اجرای آنها هستند توسط توسعه دهندگان پول می گیرند. آقای گوونچ می گوید که پروژه ها معمولاً در ابتدای ساخت و ساز با استانداردهای دولتی مطابقت دارند، اما نه در پایان. هنگامی که بازرسان می روند، توسعه دهندگان ممکن است میزان آهن مصرفی خود را کاهش دهند یا تعداد رکاب ها را کاهش دهند، حلقه های فولادی که از کمانش تیرها و ستون ها تحت فشار جلوگیری می کند. آنها حتی ممکن است در یک طبقه اضافی بچسبند. سپس وارد مذاکرات غیررسمی با مقامات محلی می شوند. آقای گوونچ می‌گوید: «ممکن است پول زیادی در نهایت دست به دست شود. ما در مورد فساد اداری صحبت می کنیم.

این یعنی تفاوت بین مرگ و زندگی. در عثمانیه، مانند جاهای دیگر، بیشتر ساختمان های فروریخته به قبل از زلزله 1999 باز می گردد. اما تعداد زیادی از موارد جدید نیز کاهش یافته است. یک مجتمع مسکونی مجلل که تنها یک دهه پیش در آنتاکیا، در جنوب عثمانیه تکمیل شد، شاید صدها نفر را دفن کرده است. پیمانکار مسئول در 11 فوریه هنگام تلاش برای خروج از ترکیه دستگیر شد. اما در نزدیکی شهرستان ارزین، هیچ ساختمانی فروریخت. شهردار محلی و سلف وی به رسانه های محلی گفته اند که اجازه ساخت و ساز غیرقانونی را نمی دهند. هر دو از یک عبارت استفاده کردند: “وجدان من راحت است.”

عفو ساخت و ساز، که به مالکان اجازه می دهد در ازای جریمه، املاک غیرمجاز را ثبت کنند، وضعیت بد را بسیار بدتر کرد. دولت آقای اردوغان چندین عفو ​​از این قبیل را تصویب کرد که آخرین آنها در سال 2018 پیش از انتخابات عمومی بود. اپوزیسیون از این اقدام حمایت کرد، زیرا در میان رای دهندگان محبوبیت داشت. دولت سودهای سیاسی را درو کرد، در حالی که میلیون ها مالک دارایی در نهایت به خزانه دولت پرداخت کردند و خطر را به عهده گرفتند. یک سال بعد، آقای اردوغان در قهرمان مراس ظاهر شد و با افتخار اعلام کرد که این برنامه “مشکلات” 144000 نفر از ساکنان شهر را حل کرده است. این برنامه نشان داد که بیش از نیمی از موجودی مسکن کشور با استانداردهای ساختمانی مطابقت ندارد.

خانم سن، با اشاره به آنچه از محله قدیمی‌اش باقی مانده است، می‌گوید: «ببینید، اگر این ساختمان‌هایی که در آن زمان به‌طور قانونی ساخته و مورد تایید شهرداری بودند فروریخت، پس ساختمان‌های غیرقانونی چگونه می‌توانند زنده بمانند؟» شوهرش می گوید: همه چیز باید از بالا به پایین تغییر کند. سیاست باید از توسعه شهری دور بماند، نظارت باید به طور چشمگیری بهبود یابد و شبکه های حمایتی که دولت و بخش ساخت و ساز را به هم متصل می کند باید از بین برود. او می گوید: «در غیر این صورت، ده سال بعد، همان صحنه هایی را که اینجا می بینید، در جای دیگری خواهید دید.» ■