منT بود کابلهایی که آنها را دور می کرد. در حالی که روزنامه نگاران خارجی و محلی در بلاروس برای تهیه گزارش از آخرین سرکوب معترضان صلح طلب تلاش می کردند ، یک گروه فیلمبرداری همیشه در موقعیت نخست قرار داشتند. اعضای پلیس هر وقت سایر روزنامه نگاران را تحت تعقیب قرار می دادند ، اعتبار آنها را از آنها سلب و از کشور اخراج می شدند ، دست نخورده بودند. کابلهای دوربین که از چندین مینی بوس پلیس بدون مارک کشیده شده بودند به منبع حفاظت آنها منجر شدند: یک ون سفید و سبز متعلق به Russia Today.
“مردان سبز” روسیه ، سربازان بدون بند که پس از انقلاب آن در سال 2014 به اوکراین اعزام شدند ، هنوز در بلاروس ظاهر نمی شوند. اما رزمندگان تبلیغاتی کرملین قبلاً موج های هوایی آن را اشغال کرده اند. الكساندر لوكاشنكو ، دیكتاتور سرخپوشان بلاروس ، حمله آنها را خواستار شد ، وی ابتدا ادعای مشروعیت خود را با تقلب در انتخابات ریاست جمهوری اخیر از دست داد ، سپس با ترور علیه تعداد زیادی از مردم وی كه اعتراض كردند.
کارگران کارخانه های دولتی که زمانی محکم ترین حامیان آقای لوکاشنکو بودند ، از خشونت سرویس های امنیتی شوکه شده بودند ، اعتصاب کردند. روزنامه نگاران تلویزیون دولتی که معمولاً مطیع رژیم بودند ، در اعتراض از استودیوهای خود بیرون آمدند. آقای لوکاشنکو که ناامید از کنترل بیشتر بود ، از ولادیمیر پوتین ، رئیس جمهور روسیه درخواست کمک کرد.
آقای پوتین نمی تواند اجازه دهد لوكاشنكو با اعتراضات مردمی سرنگون شود. او نمی خواهد یک الگوی خطرناک ایجاد کند. تلاش برای کشته شدن رهبر اصلی مخالفت روسیه ، الکسی ناوالنی ، نشان دهنده میزان عصبی بودن کرملین است. اما آقای پوتین تمایل چندانی به تحریم های جدید غرب با اعزام سرباز برای نجات آقای لوكاشنكو ندارد. (به هر حال ممکن است تحریم ها ، پس از تأیید آلمان در 2 سپتامبر ، مبنی بر مسمومیت آقای ناوالنی با ماده عصبی مشابه با موارد استفاده شده در سایر ترورهای تحت حمایت روسیه ، که تنها عوامل دولتی می توانند به آن دسترسی داشته باشند ، وجود داشته باشد.) کمک به بلاروس در بهبود تبلیغات خود بیشتر است انکار پذیر و تحریک پذیرتر از اعزام نیرو است.
تغییر در برنامه نویسی انجام شده توسط روسیه آشکار است. قبل از تصاحب اطلاعات ، ایالت بلاروس تلویزیون یک رژیم غذایی عمدتا ناکارآمد از اسطوره های جنگ جهانی دوم و جنگ جهانی دوم – دیروز بلاروس بیشتر از روسیه امروز. مبلغان تازه وارد از مسکو زرادخانه ای از تجاوز و تفرقه را دور زده اند. گزارش های خبری بدون نفس شروع به هشدار درباره ویرانی ناشی از اعتراضات در فرانسه و سوریه کرده اند. پوشش همچنین سعی دارد اعتراضات محلی را بعنوان خلاقیتهای غرب بی اعتبار و بدگویی کند. ویرایش انتخابی ، آنها را به عنوان خنک و در عین حال خشن و محکوم به شکست به تصویر می کشد. یک لشکر جدید از متخصصان درباره خطرات شکاف در جامعه بلاروس هشدار می دهد.
آقای لوكاشنكو ، كه دو سال گذشته بلاروسی ها را به دور پرچم جمع كرده و به ارتش و سرویس های امنیتی خود نخ هایی درباره تهدید روسیه علیه حاكمیت این كشور خورانده است ، ناگهان تغییر حالت داده است. او این روزها در مورد یک سرزمین پدری از برست ، شهری در غرب بلاروس ، تا ولادی وستوک در شرق دور روسیه صحبت می کند. یکی از مقامات ارشد و تا حدودی گمراه دولت می گوید: “ما اکنون چاره دیگری به جز بستن قایق خود در ساحل شرقی نداریم” ، و بلاروس که به طور آشکار فاقد سواحل است ، محصور در خشکی است.
اما جستجوی گزارش های خبری تلویزیون دولتی از این طریق ممکن است نتیجه مورد نظر را نداشته باشد. این تغییر چنان ناگهانی و آشکار است که خطر بیگانگی بیشتر شهروندان را که طی چند هفته گذشته بیداری ملی را تجربه کرده اند ، به خطر می اندازد. عجله تبلیغات ساخته شده توسط روسیه ممکن است برخی از بلاروسی های متزلزل را نسبت به بیرون آمدن به خیابان ترغیب کند ، اما بعید به نظر می رسد که ذهن صدها هزار نفری که در آنجا هستند را تغییر دهد.
بلاروسی هایی که با خشونت پلیس برخورد می کنند تلویزیون دولتی را تماشا نمی کنند ، اما در عوض به شبکه های اجتماعی و گروه های پیام رسان مانند Nekhta (کسی) ، یک کانال تلگرامی که توسط جوانان بلاروسی از همسایه لهستان اداره می شود ، اعتماد می کنند. به سرعت بیش از یک میلیارد بازدید صفحه داشته است. از طرف روسیه به آنها گفته می شود که آنها صرفاً موارد اضافی در یک توطئه غربی هستند ، معترضین عزم خود را برای اثبات بازیگران اصلی در یک درام تاریخی بیشتر می کنند. ■
این مقاله در بخش چاپ اروپا با عنوان “یک تصویر مخدوش” چاپ شده است
