دبلیوکلاه می رود در فرانسه؟ یک شب شورش در 23 مارس شاهد 903 آتش سوزی در پاریس بود که سطل های پر از زباله های جمع آوری نشده و متعفن به آتش کشیده شد. در بوردو آشوبگران در تالار شهر را به آتش کشیدند. در سراسر فرانسه، 457 نفر دستگیر و 441 پلیس و ژاندارم ها در درگیری های خیابانی مجروح شدند.
این خشونت در پایان یک اعتصاب ملی یک روزه رخ داد که نهمین اعتصاب از آغاز سال است. بیش از یک میلیون نفر در اعتراض به تصمیم رئیس جمهور امانوئل ماکرون برای افزایش سن بازنشستگی از 62 سال به 64 سال راهپیمایی کردند. ناآرامی در خیابان ها چنان است که در 24 مارس فرانسه و بریتانیا به طور مشترک تصمیم گرفتند سفر چهار روزه شاه چارلز را به تعویق بیاندازند. قرار است فقط دو روز بعد شروع شود.
نه تنها چالش‌های عملی سازمان‌دهی چنین دیداری پرمویی بود، بلکه نمادگرایی نیز وجود داشت. در میان رویدادهای دیگر، آقای مکرون قرار بود قبل از گیوتین شدن، پادشاه را در یک ضیافت در کاخ سلطنتی سابق ورسای، محل اقامت لویی شانزدهم، آخرین پادشاه فرانسه در فرانسه پیش از انقلاب، میزبانی کند. «مردم فرانسه می دانند که چگونه همه پادشاهان را بترسانند. چه در باکینگهام و چه در الیزه!» پس از اعلام تعویق، مانون اوبری، یکی از اعضای پارلمان اروپا از حزب چپ تندرو «فرانسه نافرمان»، خوشحال شد.
چرا فرانسوی ها اینقدر عصبانی هستند؟ در یک سطح، آنها به سادگی رد می کنند به صورت دسته جمعی این ایده که آنها باید بعدا بازنشسته شوند. نظرسنجی ها به طور مداوم نشان می دهد که افکار عمومی مخالف پیشنهاد آقای ماکرون است، حتی اگر بسیاری از کشورهای اروپایی با جمعیت سالخورده مشابه سن بازنشستگی خود را افزایش داده اند.
با این حال خشم در فرانسه فراتر از این است. برخی از آن به خشونت تبدیل شده است، زیرا آژیتاتورهای تندرو به معترضان سیاسی در اقدامات تخریبی عمدی که اغلب با هدف نمادهای دولتی انجام می شود، می پیوندند. این خشم بیش از هر چیز علیه روشی است که این قانون از طریق پارلمان اعمال شد. آقای مکرون تصمیم گرفت با استفاده از ماده 49.3 قانون اساسی از یک رای گیری عادی دور بزند و در عوض بقای دولت خود را به خطر انداخت. در 20 مارس، از دو رای عدم اعتماد پارلمان، یکی با اختلاف تنها 9 رای، جان سالم به در برد.
استفاده از ماده 49.3 کاملاً قانونی است. در واقع، از سال 1958 100 بار فعال شده است. اما از نظر سیاسی بحث برانگیز است، به ویژه برای اصلاحات توتمی مانند افزایش سن بازنشستگی. مخالفان با موفقیت استفاده از آن را به عنوان راهی برای تحمیل یک تصمیم بر خلاف میل مردم به تصویر می کشند، به ویژه زمانی که توسط یک رهبر که اغلب به عنوان فردی منفصل و دور از ارتباط تلقی می شود، تصویب شود.
آقای مکرون در سخنرانی خود در بروکسل در 24 مارس قول داد که تسلیم “خشونت” نشود. اصلاحات حقوق بازنشستگی او اکنون باید توسط شورای قانون اساسی مورد بررسی قرار گیرد، قبل از اینکه در کتاب قانون ثبت شود. اعتراضات احتمالا تا آن زمان ادامه خواهد داشت، اگر نه بیشتر. مخالفان می دانند که خیابان می تواند اصلاحات را شکست دهد، حتی پس از تصویب. در سال 2006 تظاهرات گسترده، دومینیک دو ویلپن، نخست وزیر وقت، را مجبور کرد که اصلاحات کارگری را که قبلاً به صورت قانون نوشته شده بود، کنار بگذارد. اعتصاب یک روزه دیگر برای 28 مارس فراخوان داده شده است.
حتی قبل از شورش، محبوبیت آقای مکرون به 28 درصد کاهش یافته بود، پایین‌ترین میزان از سال 2019، ژله های زرد حرکت (جلیقه زرد). میزان خشونت به ویژه در کشوری که اوباش را رمانتیک می کند، وحشتناک است. در حال حاضر، به نظر می رسد افکار عمومی در کنار معترضان است، اگرچه ممکن است در صورت ادامه خشونت، این وضعیت محو شود.
این یک وضعیت ناخوشایند بدون راه حل آسان است. به نظر می رسد که آقای ماکرون تلاش می کند تا آن را کنار بگذارد. او می‌داند که این اقدام غیرمحبوب است، اما استدلال می‌کند که لازم است. آوازه او به عنوان یک رهبر اصلاح طلب در تعادل است. یکی از وزیران می گوید: «او مصمم است کاری را که دو ویلپن انجام داد را انجام ندهد. با این حال، خلق و خوی در فرانسه همچنان بی ثبات است. رئیس جمهور باید تلاش بهتری برای برقراری ارتباط مجدد با مردم انجام دهد و به آنها نشان دهد که می تواند گوش کند. ■
